Pułk Konny Żelaznej Dywizji
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | 1920 |
Rozformowanie | 1924 |
Dowódcy | |
Pierwszy | sot. Michaił Frołow |
Ostatni | sot. Anton Homza |
Działania zbrojne | |
wojna polsko-bolszewicka | |
Organizacja | |
Rodzaj wojsk | Jazda |
Podległość | 3 Żelazna DS |
3 pułk konny Żelaznej Dywizji – oddział kawalerii Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
I formowanie
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[1].
Pułk został sformowany na bazie 42 konnego oddziału partyzanckiego kozaków dońskich z sotni Michaiła Frołowa z białogwardyjskiej Samodzielnej Rosyjskiej Armii Ochotniczej gen. Nikołaja Bredowa, który na początku marca 1920 przeszedł na stronę URL i dołączył do Samodzielnej Brygady Strzelców płk. Ołeksandra Udowyczenki. W związku formowaniem 2 Dywizji Strzelców, oddział przemianowany został na 2 pułk kawalerii[2]. 9 czerwca otrzymał nr 3, ale planowana nazwa „Podolski” nie została zatwierdzona.
Rozkazem Dowództwa Armii Czynnej nr 183 z 1 października 1920 zatwierdzono oficjalnie nową nazwę jednostki – 3 pułk konny Żelaznej Dywizji. W drugiej połowie października do Armii Czynnej dołączyła Zbiorcza Dywizja Kozacka esauła Michaiła Jakowlewa. Co prawda oficjalnie nie wydano zezwolenia, ale praktycznie składający się przeważnie z kozaków dońskich pułk pod koniec listopada przeszedł pod rozkazy Jakowlewa[3].
II formowanie
Przejście kadrowego pułku kawalerii dywizji pod dowództwem sot. Frołowa do Kozaków esauła Jakowlewa wymusiło formowanie nowej jednostki. W październiku 1920 w Dunajowcach rozpoczęto jej organizowanie z nowo zmobilizowanych rekrutów. W jej wyniku liczebność oddziału znacznie wzrosła[4]. W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[5].
Do listopada nie zdążono jednak zakończyć formowania, dlatego też w bojach z bolszewikami brały udział tylko jego samodzielne sotnie. Po internowaniu wojsk URL w Polsce, do składu 3 pułku konnego Żelaznej Dywizji włączono całą kawalerię 3 Dywizji Strzelców, oraz resztki półsotni kureni i sotni brygad[6][7].
W związku z demobilizacją Armii URL i likwidacją obozów internowania żołnierzy ukraińskich w Polsce, pułk w 1924 został rozformowany[6].
- Osobny artykuł: Pułki konne Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Żołnierze pułku
Dowódcy jednostki[3] | ||
sot. Michaił Frołow | podczas całej wojny | I formowanie |
sot. Anton Homza | X 1920 - koniec wojny | II formowanie |
Przypisy
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 312.
- ↑ a b Rukkas 2020 ↓, s. 313.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 189.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ a b Rukkas 2020 ↓, s. 314.
- ↑ Odziemkowski i Rukkas 2017 ↓, s. 219.
Bibliografia
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Janusz Odziemkowski, Andrij Rukkas: Polska – Ukraina 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”, 2017. ISBN 978-83-64708-29-9.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko – ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.
- p
- d
- e
Dywizje | |
---|---|
Brygady piechoty |
|
Pułki konne | |
Brygady artylerii |
- p
- d
- e
- Wojsko Polskie w okresie wojny
- Naczelne Dowództwo WP