5 Dywizjon Artylerii Pancernej
Historia | |
Państwo | Polska |
---|---|
Sformowanie | 1944 |
Rozformowanie | 1945[1] |
Dowódcy | |
Pierwszy | kpt. Maksym Budinczuk |
Organizacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | wojska pancerne |
Podległość | 6 Pomorska Dywizja Piechoty |
Skład | Etat 04/568 z poprawkami |
5 Dywizjon Artylerii Pancernej[a] – samodzielny pododdział broni pancernej ludowego Wojska Polskiego.
Dywizjon sformowany został na mocy rozkazu dowódcy Armii Polskiej w ZSRR nr 0130 z 5 lipca 1944, w składzie 6 Pomorskiej Dywizji Piechoty z 1 Armii Wojska Polskiego. Jednostka organizowana była według sowieckiego etatu Nr 04/568, lecz do końca istnienia należnych dział samobieżnych SU-76 nie otrzymała. 18 października 1944, w Przemyślu, żołnierze dywizjonu złożyli przysięgę[2]. Do kwietnia 1945 jednostka pozostawała na tyłach[3]. Pod koniec kwietnia 1945 pododdział otrzymał zdobyczny, niemiecki sprzęt pancerny, który został wyremontowany przez 24 batalion remontu czołgów:
- 1 czołg PzKpfw IV Ausf. J
- 3 „działa samobieżne T-38 (75 mm)”
- 3 „działa samobieżne T-3 (75 mm)”
- 1 półgąsienicowy transporter opancerzony Sd.Kfz.251[4]
- gąsienicowy improwizowany transporter opancerzony "EPA"
11 maja, już po zakończeniu działań wojennych, dywizjon dotarł do rejonu dyslokacji 6 DP. 5 października 1945 jednostka przekazała posiadany sprzęt pancerny do 3 szkolnego pułku czołgów, po czym uległa rozformowaniu.
Dowódca
- kpt. Maksym Budinczuk
- kpt. Baranow
Struktura organizacyjna
- pluton dowodzenia,
- 3 baterie artylerii a. 4 działony
- drużyny: zaopatrzenia bojowego, remontowa, gospodarcza, punkt sanitarny
Stan etatowy liczył 165 żołnierzy, w tym 51 oficerów, 73 podoficerów i 41 kanonierów.
Uwagi
- ↑ W literaturze występują również nazwy Dywizjon Artylerii Samobieżnej oraz Dywizjon Artylerii Samochodowej
Przypisy
- ↑ Rozkaz naczelnego dowódcy Wojska Polskiego nr 00248/org z 14 września 1945
- ↑ Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim ... s. 213.
- ↑ Stanisław Komornicki, Krótki informator historyczny ... s. 213 podał, że dywizjon uczestniczył w walkach jako oddział przeciwpancerny. Niestety nie sprecyzował, kiedy i gdzie oraz przy użyciu jakiego uzbrojenia.
- ↑ Stanisław Komornicki, Krótki informator historyczny ... s. 213 podał, że był to transporter opancerzony Sd.Kfz.250.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń ;Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
- Magnuski, Janusz: Wozy bojowe LWP : 1943-1983. Magnuski, Janusz. Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5.
- p
- d
- e
- Bitwa pod Lenino
- Bitwa pod Studziankami
- Przyczółek warecko-magnuszewski
- Bitwa o Kołobrzeg
- Bitwa pod Budziszynem
Korpusy pancerne | |
---|---|
Brygady pancerne | |
Pułki czołgów |
|
Pułki czołgów ciężkich | |
Bataliony rozpoznawcze | |
Pułki artylerii pancernej | |
Dywizjony artylerii pancernej | |
Wyposażenie |
- Artyleria polska na froncie wschodnim ⇐ Wojsko Polskie w ZSRR ⇒ Piechota polska na froncie wschodnim
- p
- d
- e
Korpusy pancerne |
|
---|---|
Dywizje pancerne | |
Brygady pancerne | |
Pułki czołgów | |
Bataliony rozpoznawcze | |
Pułki artylerii pancernej | |
Dywizjony artylerii pancernej | |
Wyposażenie |
- p
- d
- e
Rodowód |
|
---|---|
Instytucje centralne | |
Formacje | |
Struktura organizacyjna | |
Działania wojsk |
|
Stalinizm w wojsku | |
Szkolnictwo wojskowe |
- Agenturalny Wywiad Operacyjny
- Front Polski
- Oddział II SG WP
- oficer polityczny
- Wojskowa Centrala Handlowa
- „Żołnierz Wolności”
- Oznaki rozpoznawcze
- Barwy broni