HMS Arno

Zobacz też: inne jednostki pływające o nazwie „Liz”.

HMS Arno

„Arno” w 1915 r. (na drugim planie pancernik „Swiftsure”)
Klasa	niszczyciel
Historia
Stocznia	Ansaldo(inne języki), Genua
Położenie stępki	1913
Wodowanie	22 grudnia 1914
Zamówiony dla  Marinha Portuguesa
Nazwa	NRP „Liz”
Royal Navy
Nazwa	HMS „Arno”
Wejście do służby	czerwiec 1915
Zatonął	23 marca 1918
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 600 ton pełna: 750 t
Długość	70,1 metra między pionami
Szerokość	6,71 m
Zanurzenie	2,14 m
Napęd
2 zespoły turbin parowych Parsonsa o łącznej mocy 8000 KM 4 kotły Yarrow 2 śruby
Prędkość	29 węzłów
Uzbrojenie
4 działa kal. 76 mm (4 x I)
Wyrzutnie torpedowe	3 × 450 mm (3 x I)
Załoga	70

HMS Arno – brytyjski niszczyciel z okresu I wojny światowej. Pierwotnie okręt został zamówiony we Włoszech przez rząd Portugalii i zwodowany 22 grudnia 1914 roku jako NRP „Liz” w stoczni Ansaldo(inne języki) w Genui. W trakcie wyposażania jednostka została zakupiona przez Wielką Brytanię i weszła w skład Royal Navy w czerwcu 1915 roku, już jako HMS „Arno”. Okręt zatonął w rejonie Dardaneli 23 marca 1918 roku, po kolizji z innym brytyjskim niszczycielem – „Hope”.

Projekt przyszłego HMS^[a] „Arno” bazował na budowanych dla Regia Marina niszczycielach typu Soldato^[1][b]. Okręt różnił się jednak od pierwowzoru podniesionym pokładem dziobowym, powiększonym pomostem bojowym, dwoma kominami zamiast trzech i odmiennym rozmieszczeniem wyrzutni torped^[1].

„Arno” zbudowany został w stoczni Ansaldo(inne języki) w Genui na zamówienie Marinha Portuguesa^[1][2] . Stępkę okrętu położono w 1913 roku, a zwodowany został jako NRP^[c] „Liz” 22 grudnia 1914 roku^[1][2] .

„Arno” był niewielkim niszczycielem o długości między pionami 70,1 metra, szerokości 6,71 metra i zanurzeniu 2,14 metra^[1][2] . Wyporność standardowa wynosiła 600 ton, zaś pełna 750 ton^{[2] [3] [d]}. Okręt napędzany był przez dwa zestawy turbin parowych systemu Parsonsa(inne języki) o łącznej mocy 8000 KM, do których parę dostarczały cztery kotły Yarrow^{[2] [3] [e]}. Prędkość maksymalna napędzanego dwiema śrubami okrętu wynosiła 29 węzłów^[3] [4][f].

Na uzbrojenie artyleryjskie okrętu składały się cztery pojedyncze działa kalibru 76 mm (3 cale) QF L/45 ^[1][3] . Uzbrojenie uzupełniały trzy pojedyncze wyrzutnie torped kal. 450 mm (18 cali)^[1][3] [g].

Załoga okrętu składała się z 70 oficerów, podoficerów i marynarzy^[1][3] .

Będący w trakcie prac wyposażeniowych niszczyciel został w maju 1915 roku zakupiony przez rząd brytyjski i wszedł do służby w Royal Navy w czerwcu 1915 roku, jako HMS „Arno”^[1][3] [h]. Tym samym jednostka stała się jedynym zagranicznym okrętem zakupionym przez brytyjską marynarkę^[2] [3] . Niszczyciel pełnił podczas I wojny światowej służbę eskortową na Morzu Śródziemnym^[3] . W styczniu 1918 roku niszczyciel otrzymał numer taktyczny D06^[6]. Jednostka zatonęła w rejonie Dardaneli 23 marca 1918 roku, po kolizji z brytyjskim niszczycielem HMS „Hope”^[1][7].

• J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy: The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-281-8. (ang.).
• Tony DiGiulian: Torpedoes of the United Kingdom/Britain. www.navweaps.com. [dostęp 2018-05-06]. (ang.).
• Norman Friedman: British Destroyers: From Earliest Days to the Second World War. Barnsley: Seaforth Publishing, 2009. ISBN 978-1-84832-049-9. (ang.).
• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Ivan Gogin: ARNO destroyer (1915). Navypedia. [dostęp 2018-05-07]. (ang.).
• Ivan Gogin: LIZ destroyer. Navypedia. [dostęp 2018-05-07]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.