Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Chemicznych
Odznaka absolwencka | |
Historia | |
Państwo | Polska |
---|---|
Sformowanie | 1967 |
Rozformowanie | 1990 |
Patron | |
Tradycje | |
Rodowód | Oficerska Szkoła Wojsk Chemicznych |
Dowódcy | |
Pierwszy | płk dypl. Bolesław Szady |
Ostatni | gen. bryg. Mieczysław Karus |
Organizacja | |
Dyslokacja | Kraków |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | wojska chemiczne |
Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Chemicznych im. Stanisława Ziai (WSOWChem) – uczelnia wojskowa Sił Zbrojnych PRL.
Historia
Szkoła wywodziła się z Kursu Oficerów Służby Chemicznej utworzonego w 1948 w Modlinie przy 2 Pomorskim Batalionie Miotaczy Ognia[2]. W 1949 kurs ten przeniesiono do Rembertowa, a w 1953 przekształcono go Oficerską Szkołę Obrony Przeciwchemicznej, którą w październiku 1954 przeniesiono do Krakowa. W 1958 szkołę tą przemianowano na Oficerską Szkołę Wojsk Chemicznych.
We wrześniu 1967 w oparciu o Oficerską Szkołę Wojsk Chemicznych sformowano Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Chemicznych. Uczelnia przygotowywała kadry dowódcze dla potrzeb wojsk chemicznych. Podchorążowie kończyli kurs samochodowy i uzyskiwali prawo jazdy kategorii „B”[3]. W 1974 w strukturze uczelni utworzono Szkołę Oficerów Rezerwy przygotowującą absolwentów wyższych uczelni cywilnych w specjalności rozpoznanie skażeń. W 1980 powstaje Katedra Nauk Technicznych.
Szkołę rozformowano w 1990 w ramach procesu restrukturyzacji szkolnictwa wojskowego.
Kształcenie oficerów wojsk chemicznych przejęła Wyższa Szkoła Oficerska Inżynierii Wojskowej we Wrocławiu, do której przeniesiono laboratoria i sprzęt chemiczny oraz kadrę dydaktyczną i specjalistyczną ze zlikwidowanej uczelni.
Kierunki kształcenia
WSOWChem kształciła oficerów – dowódców pododdziałów wojsk chemicznych na poziomie studiów inżynierskich w specjalności rozpoznanie i likwidacja skażeń.
Struktura organizacyjna (1975)
- komenda
- oddział szkolenia
- wydział planowania
- wydział administracji ogólnej
- jednostki dydaktyczne
- cykl chemii wojskowej
- cykl dozymetrii wojskowej
- cykl sprzętu ochrony i likwidacji skażeń
- cykl taktyki rodzajów wojsk
- cykl ogólnokształcący
- cykl przedmiotów społeczno-politycznych
- zakład szkolenia ogniowego
- zakład wychowania fizycznego
- biblioteka naukowa
- biblioteka oświatowa
- batalion podchorążych
- szkoła chorążych i podoficerów zawodowych
- szkoła oficerów rezerwy
- kompania obsługi
Komendanci
- płk dypl. Bolesław Szady (1967–1971)
- płk dypl. inż. Aleksy Sokołowski (1971–1974)
- płk mgr inż. Józef Korecki (1974–1986)
- płk dr inż. Władysław Chwałek (1986–1989)
- gen. bryg. Mieczysław Karus (1989–1990)
Przypisy
- ↑ Leszkowicz 2022 ↓, s. 752.
- ↑ Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. s. 579.
- ↑ Bolesław Jagielski: Droga do gwiazdek. s. 170.
Bibliografia
- Bolesław Jagielski: Droga do gwiazdek. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07386-4.
- Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
- Rutkowski Stanisław, Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego, Wydawnictwo MON, Warszawa 1970
- Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971, s. 579.
- Zarys historii Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Chemicznych im. S. Ziaji w Krakowie w latach 1948-1988, Wyd WSOWChem, Kraków 1988.
- p
- d
- e
Akademie wojskowe | |
---|---|
Szkoły oficerskie | |
Wyższe szkoły oficerskie | |
Szkoły chorążych |
|
Ośrodki szkolenia |
- p
- d
- e
Rodowód |
|
---|---|
Instytucje centralne | |
Formacje | |
Struktura organizacyjna | |
Działania wojsk |
|
Stalinizm w wojsku | |
Szkolnictwo wojskowe |
- Agenturalny Wywiad Operacyjny
- Front Polski
- Oddział II SG WP
- oficer polityczny
- Wojskowa Centrala Handlowa
- „Żołnierz Wolności”
- Oznaki rozpoznawcze
- Barwy broni