Erich Schenk

Erich Schenk (ur. 5 maja 1902 w Salzburgu, zm. 11 października 1974 w Wiedniu^[1][2]) – austriacki muzykolog.

Studiował grę na fortepianie i teorię w Mozarteum w Salzburgu, następnie był uczniem Adolfa Sandbergera na Uniwersytecie Monachijskim, gdzie w 1925 roku uzyskał stopień doktora na podstawie dysertacji Giuseppe Antonio Paganelli: Sein Leben und seine Werke (wyd. Salzburg 1928)^[1][2]. Później kształcił się u Guido Adlera i Roberta Lacha w Wiedniu oraz Johannesa Wolfa i Arnolda Scheringa w Berlinie^[1]. Od 1925 do 1926 roku pracował jako bibliotekarz w Mozarteum, działał w biurze prasowym Salzburger Festspiele^[1]. W 1929 roku habilitował się na uniwersytecie w Rostocku na podstawie pracy Studien zur Triosonate in Deutschland nach Corelli^[1][2]. Podjął następnie pracę na tej uczelni, w 1936 roku doprowadzając do utworzenia instytutu muzykologii, którego był pierwszym dyrektorem^[1][2]. Od 1940 do 1971 roku wykładał na Uniwersytecie Wiedeńskim^[1][2], był tam dziekanem wydziału filozoficznego (1950–1951) i rektorem (1957–1958)^[1]. Od 1944 roku był członkiem Austriackiej Akademii Nauk^[1]. Z okazji jego 60. i 70. urodzin zostały opublikowane księgi pamiątkowe^[2].

W swojej pracy zajmował się przede wszystkim muzyką instrumentalną okresu baroku^[1]. Był redaktorem licznych wydawnictw źródłowych i przeznaczonych do praktyki wykonawczej^[1]. W 1947 roku reaktywował serię „Denkmäler der Tonkunst in Österreich”^[2].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][2])