Andrzej Ananicz

Andrzej Ananicz

Andrzej Ananicz podczas wyprawy do Afganistanu (1976)
Data i miejsce urodzenia	21 marca 1951 Warszawa
Data i miejsce śmierci	19 września 2017 Warszawa
Ambasador RP w Pakistanie
Okres	od 2011 do 2015
Poprzednik	Krzysztof Dębnicki
Następca	Piotr Opaliński
Szef Agencji Wywiadu (p.o.)
Okres	od 5 marca 2008 do 7 czerwca 2008
Poprzednik	Zbigniew Nowek
Następca	Maciej Hunia (p.o.)
Szef Agencji Wywiadu
Okres	od 11 sierpnia 2004 do 24 listopada 2005
Poprzednik	Andrzej Derlatka (p.o.)
Następca	Zbigniew Nowek
Ambasador RP w Turcji
Okres	od 2001 do 2004
Poprzednik	Mirosław Pałasz
Następca	Grzegorz Michalski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Ananicz (ur. 21 marca 1951 w Warszawie, zm. 19 września 2017^[1] tamże^[2]) – polski orientalista, nauczyciel akademicki, urzędnik państwowy i dyplomata, doktor nauk filologicznych. Podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1992–1994), podsekretarz stanu i sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP (1994–1995), sekretarz stanu w MSZ (1997–2001), szef Agencji Wywiadu (2004–2005), p.o. szefa Agencji Wywiadu (2008), główny doradca premiera Donalda Tuska (2008), dyrektor Akademii Dyplomatycznej PISM (2008–2011), ambasador RP w Turcji (2001–2004) oraz w Pakistanie (2011–2015).

W 1974 ukończył studia w zakresie turkologii na Uniwersytecie Warszawskim. Studiował także iranistykę. W 1981 uzyskał stopień naukowy doktora nauk filologicznych ze specjalnością w zakresie iranistyki^[3][4]. Również w 1974 został pracownikiem naukowym macierzystej uczelni, początkowo jako asystent, następnie jako adiunkt. Pracował w Katedrze Językoznawstwa Ogólnego i Bałtystyki Wydziału Polonistyki UW, następnie został zatrudniony na Wydziale Orientalistycznym^[3]. Opanował języki: angielski, turecki, perski, rosyjski, niemiecki^[5] i staroosmański^[6].

W 1981 wraz z innymi pracownikami naukowymi oraz studentami UW (m.in. Jerzym Targalskim, Wojciechem Maziarskim i Janem Malickim) brał udział w zakładaniu czasopisma „Obóz” poświęconego problematyce krajów Europy Środkowej i Wschodniej, pierwszego w krajach socjalistycznych periodyku zajmującego się tą tematyką. Uczestniczył w redagowaniu pisma, które w latach 1981–1989 ukazywało się poza zasięgiem cenzury. W redakcji „Obozu” pracował do 1991.

W 1990 wraz z Janem Malickim i Tadeuszem Majdą zainicjował w ramach Instytutu Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego działalność Seminarium Problemów Narodowościowych Związku Radzieckiego i Europy Środkowej (przekształconego następnie w Studium Europy Wschodniej). Na SEW UW pracował z przerwami do końca życia^[4].

W latach 1982–1983 prowadził lektorat języka polskiego na Indiana University w Bloomington. W 1989 był stypendystą Uniwersytetu Oksfordzkiego^[4].

W latach 1980–1991 był członkiem NSZZ „Solidarność”. W 1991 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był kolejno wicedyrektorem Departamentu Europy (1991–1992), dyrektorem Departamentu Europy (1992), podsekretarzem stanu (1992–1994). Pełnił funkcję przewodniczącego zespołu negocjacyjnego w sprawie polsko-rosyjskiego traktatu o przyjaznej i dobrosąsiedzkiej współpracy z 1992.

W latach 1994–1995 pracował w Kancelarii Prezydenta RP, zajmując kolejno stanowiska podsekretarza stanu, zastępcy szefa kancelarii ds. międzynarodowych, sekretarza stanu oraz współprzewodniczącego Komitetu Konsultacyjnego Prezydentów Polski i Ukrainy^[7]. Według Józefa Oleksego w 1995 był jednym z trzech kandydatów prezydenta Lecha Wałęsy na stanowisko ministra spraw zagranicznych w jego rządzie. Premier zdecydował się jednak na nominację Władysława Bartoszewskiego^[8].

Od 1996 do 2000 pełnił funkcję wiceprezesa zarządu Fundacji „Instytut Lecha Wałęsy”. W latach 1996–1997 wchodził w skład Rady Polityki Zagranicznej. W latach 1998–2000 był członkiem rady Polskiej Fundacji Transformacji Rynkowej „Wiedzieć Jak”. Należał do założycieli Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego (1994). Był także członkiem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego.

Do pracy w MSZ powrócił w 1997, objął wówczas stanowisko sekretarza stanu w tym resorcie, które zajmował do 2001. Pełnił również funkcje wiceprzewodniczącego zespołu negocjacyjnego w sprawie negocjacji o członkostwo Polski w Unii Europejskiej (1998–2001) oraz przewodniczącego zespołu do spraw monitorowania sytuacji w związku z atakami terrorystycznymi w USA z 11 września 2001.

Od października 2001 do 9 sierpnia 2004 sprawował funkcję ambasadora RP w Turcji^[9][10]. Od 11 sierpnia 2004 do 24 listopada 2005 był szefem Agencji Wywiadu z nominacji premiera Marka Belki. 5 marca 2008 premier Donald Tusk powierzył mu pełnienie obowiązków szefa tej agencji mimo sprzeciwu prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Stanowisko to zajmował do 7 czerwca 2008, jednocześnie od 13 marca 2008 do 7 czerwca 2008 pełnił funkcję głównego doradcy premiera Donalda Tuska w Gabinecie Politycznym Prezesa Rady Ministrów. 20 września 2008 powołany na stanowisko dyrektora Akademii Dyplomatycznej Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. W 2011 objął funkcję ambasadora RP w Pakistanie^[11]. 8 maja 2015 został ranny w katastrofie śmigłowca w tym kraju^[12]. 16 lipca 2015 zakończył misję dyplomatyczną^[13].

Syn Antoniego i Sabiny^[2]. Ojciec dwóch synów^[5]. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 2C/9/2)^[14].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1995)^[15]
• Krzyż Wielki Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (1999, Litwa)^[16]
• Order Narodowy Zasługi (Francja)^[5]

• Andrzej Ananicz, „Ludzie Wprost” [zarchiwizowane 2013-05-04] .