Pseudo-Apuleyo

Ilustración de Herbarium Apuleii Platonici

Pseudo-Apuleyo, (también conocido como Sexto Apuleyo Bárbaro), es el nombre dado a al autor de Herbarium o De herbarum virtutibus, también conocido como Herbarium Apuleii Platonici, que es un herbario médico del siglo IV. No debe confundirse con Apuleyo (124-170), el poeta y filósofo romano.

El manuscrito más viejo que ha sobrevivido es del siglo VI, y está conservado en Leiden. Hasta el siglo XII fue el herbario más influyente en Europa, del que se hicieron numerosas copias; luego fue desplazado por el Matthaeus Platearius, un herbario producido en la Escuela de Salerno.

Texto

El texto del Pseudo-Apuleius herbarius está basado en fuentes de la Antigüedad Tardía, especialmente en Naturalis historia de Plinio el Viejo y en De materia medica de Dioscórides. Los eruditos están de acuerdo en que el herbario fue compilado en el siglo IV. Cada capítulo trata de una planta medicinal, en el que figura el nombre, sus indicaciones, sus recetas y los sinónimos conocidos de la planta.

Manuscritos

En los códices, el Pseudo-Apuleius Herbarius estaba combinado con otros tratados:

  1. De herba vettonica. Tratado sobre la hierba Stachys officinalis. Estaba falsamente atribuido a Antonio Musa, médico del emperador Augusto.
  2. Pseudo-Apuleius Herbarius.
  3. De taxone liber. Tratado anónimo sobre el uso del tejón europeo en medicina.
  4. Liber medicinae ex animalibus, atribuido a un médico romano llamado "Sextus Placitus Papyriensis".[1]
    • Versión A, con 12 capítulos sobre los cuadrúpedos.
    • Versión B, con 31 capítulos sobre cuadrúpedos, pájaros, reptiles, arañas, insectos y humanos.
  5. Pseudo-Dioscorides. De herbis femininis. Según Riddle,[2]​ escrito antes del siglo VI.[3]
  6. Precatio terrae matris (Encantamiento de la madre tierra) and Precatio omnium herbarum (Encantamiento de todas las hierbas).

Una versión del siglo X está en el Museo de Westreenianum Meermanno, La Haya.[4]

Hay dos versiones del siglo XI de las plantas (en color) en la Universidad de Oxford :

Referencias

  1. Printing: Sexti Placiti Papyriensis, de medicamentis ex animalibus, libellus. Nürnberg: Johann Petri. 1538. 
  2. Riddle, John (1980). «Dioscorides». Catalogus Translationum et Commentariorum 4: 125-126. Consultado el 28 de agosto de 2015. 
  3. Edition: Kästner, H. F. (1896). «Pseudo-Dioscorides De herbis feminis». Hermes 31: 578-636. 
  4. https://web.archive.org/web/20120414032913/http://collecties.meermanno.nl/handschriften/showmanu?id=1524

Enlaces externos

  • Wikimedia Commons alberga una categoría multimedia sobre Pseudo-Apuleyo.
  • Esta obra contiene una traducción derivada de «Pseudo-Apuleius» de Wikipedia en inglés, publicada por sus editores bajo la Licencia de documentación libre de GNU y la Licencia Creative Commons Atribución-CompartirIgual 4.0 Internacional.
  • L. Apulei de medicaminibus herbarum liber I, 1587.
  • Manuscript MMW 10 D 7.
  • MS. Ashmole 1431 Ps. Apuleius, Herbal England, St. Augustine's abbey, Canterbury; 11th century, c. 1070-1100
  • MS. Bodl. 130 Ps.-Apuleius, Dioscorides, Herbals (extracts); De virtutibus bestiarum in arte medicinae, in Latin and English England, Bury St. Edmunds; 11th century, late
  • «Claudii Galeni pergameni liber de plenitudine; Polybus de salubri vistus ratione privatorum; Apuleius Platonicus de herbarum virtutibus; Antonii Benivenii libellus de adbditis nonnullis ac mirandis morborum et sanationum causis» (en latín). 1528. 

Véase también

Control de autoridades
  • Proyectos Wikimedia
  • Wd Datos: Q533845
  • Commonscat Multimedia: Pseudo-Apuleius / Q533845

  • Wd Datos: Q533845
  • Commonscat Multimedia: Pseudo-Apuleius / Q533845