Wilgotnica czerwona
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | grzyby | ||
Typ | podstawczaki | ||
Klasa | pieczarniaki | ||
Rząd | pieczarkowce | ||
Rodzina | wodnichowate | ||
Rodzaj | wilgotnica | ||
Gatunek | wilgotnica czerwona | ||
Nazwa systematyczna | |||
Hygrocybe coccineocrenata (P.D. Orton) M.M. Moser Kl. Krypt.-Fl., Edn 3 (Stuttgart) 2b/2: 68 (1967) | |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1] | |||
|
Wilgotnica czerwona (Hygrocybe coccineocrenata (P.D. Orton) M.M. Moser) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae)[2].
Systematyka i nazewnictwo
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hygrocybe, Hygrophoraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[2].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1960 r. Peter D. Orton nadając mu nazwę Hygrophorus coccineocrenatus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1967 r. Meinhard Mchael Moser, przenosząc go do rodzaju Hygrocybe[2].
Niektóre synonimy naukowe[3]:
- Hygrocybe coccineocrenata (P.D. Orton) M.M. Moser, 1967, var. coccineocrenata
- Hygrocybe coccineocrenata var. sphagnophila (Peck) Arnolds, 1985
- Hygrocybe turunda var. sphagnophila (Peck) Bon 1979
- Hygrophorus coccineocrenatus P.D. Orton 1960
- Hygrophorus miniatus var. sphagnophilus Peck 1901
- Hygrophorus turundus var. sphagnophilus (Peck) Hesler & A.H. Sm. 1963
- Pseudohygrocybe coccineocrenata (P.D. Orton) Kovalenko 1988
Nazwę polską nadała Barbara Gumińska w 1997 r[4].
Morfologia
- Kapelusz
Średnica 1–3 cm, kształt początkowo łukowaty z podwiniętym brzegiem, później płaskołukowaty, na koniec płaski z nieco wgłębionym środkiem. Brzegi nieco prążkowane. Jest słabo higrofaniczny; podczas wilgotnej pogody ma barwę od pomarańczowej do szkarłatnej, podczas suchej jest matowy, barwy ochrowopomarańczowej. Z czasem stopniowo płowieje do pomarańczowej (poczynając od brzegu). Charakterystyczną cechą jest występowanie na powierzchni łusek o barwie od brązowej do czarnej, szczególnie na środku kapelusza[5].
- Blaszki
Rzadkie, szerokie i szeroko przyrośnięte, zbiegające ząbkiem lub okrągłe. U młodych okazów są białe, później kremowe lub woskowożółte[5].
- Trzon
Wysokość 1,5 cm, średnica 1,5–4 mm, walcowy, w środku pusty, w podstawie zwężony. Powierzchnia gładka, o barwie od pomarańczowoczerwonej do szkarłatnej, tylko przy podstawie jaśniejsza – kremowa lub ochrowa[5].
Cienki, takiej samej barwy jak kapelusz, nie zmieniający barwy po uszkodzeniu. Smak i zapach niewyraźny[5].
Występowanie i siedlisko
Występuje w północnej części Ameryki Północnej (na Alasce i w prowincji Quebec w Kanadzie), w Europie, Korei i Japonii. W Europie występuje głównie w jej części północnej i zachodniej (również w Islandii)[6]. Występuje również w Polsce, brak danych o częstości jej występowania, nie znajduje się jednak na liście gatunków zagrożonych[4]. Rośnie na mokrych łąkach oraz na brzegach torfowisk i mokradeł. Owocniki wytwarza od lipca do października[5].
Znaczenie
Grzyb mikoryzowy[4], niejadalny.
Gatunki podobne
W Polsce występuje kilka gatunków wilgotnic, których wspólną cechą jest czerwona barwa, drobne rozmiary i łuseczkowaty kapelusz. Głównymi morfologicznymi cechami umożliwiającymi ich rozróżnienie są: blaszki, łuseczki kapelusza i subtelne różnice w ubarwieniu[5].
- wilgotnica torfowiskowa (Hygrocybe helobia). Łuseczki kapelusza są tej samej barwy, lub jaśniejsze, blaszki o barwie od białej do żółtawej,
- wilgotnica purpurowa (Hygrocybe miniata). Łuski kapelusza tej samej co on barwy, lub jaśniejsze, blaszki pomarańczowoczerwone
- wilgotnica szkarłatna (Hygrocybe coccinea). Na kapeluszu włókienka promieniście wrośnięte, blaszki o barwie od czerwonopomarańczowej do żółtopomarańczowej,
- wilgotnica lejkowata (Hygrocybe cantharellus). Kapelusz pomarańczowoczerwony, łuski tej barwy co kapelusz, lub jaśniejsze.
Przypisy
- ↑ Hygrocybe coccineocrenata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c Index Fungorum. [dostęp 2014-09-01]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2013-10-20]. (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2014-09-01].