Władysław Tarwid
pułkownik piechoty | |
Data urodzenia | 13 stycznia 1887 |
---|---|
Data śmierci | 10 marca 1971 |
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1932 |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
Jednostki | 32 Pułk Piechoty |
Stanowiska | dowódca pułku piechoty |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Władysław Tarwid (ur. 13 stycznia 1887, zm. 10 marca 1971) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
W okresie od 8 października 1919 do 5 marca 1929 dowodził 32 pułkiem piechoty w Modlinie[1][2][3]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora w piechocie z dniem 1 kwietnia 1920, w grupie „byłych oficerów Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. Tego samego dnia Minister Spraw Wojskowych zezwolił mu „korzystać tytularnie ze stopnia podpułkownika. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 207. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. 16 marca 1927 Prezydent RP mianował go pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W lutym 1929 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty i przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Modlin celem odbycia trzymiesięcznej praktyki poborowej[6], lecz już w marcu został przeniesiony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta[7]. W grudniu 1931 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[8]. Z dniem 31 maja 1932 został przeniesiony w stan spoczynku[9].
W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział mobilizacyjny do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[10].
W 1939 działał w spółce akcyjnej przemysłu ziemniaczanego „Lubań-Wronki”, wytwórnia w Lublinie[11].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
Przypisy
- ↑ Księga chwały 1992 ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 203, 342.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 48, 161.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 218, 398.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19 marca 1927 roku, s. 91.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 79.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 91.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 23 grudnia 1931 roku, s. 415.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 sierpnia 1932 roku, s. 361.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 324, 842.
- ↑ Spis abonentów sieci telefonicznych w Lublinie na 1939 r. - TARWID Władysław [online], teatrnn.pl [dostęp 2021-06-14] (pol.).
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Księga chwały piechoty. Bronisław Prugar-Ketling (red.). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992.
- Stanisław Harasymow: Zarys historii wojennej 32-go Pułku Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.