Władysław Raypert
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 27 czerwca 1885 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1914–1940 |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
Jednostki | 4 Dywizja Strzelców Polskich |
Stanowiska | kierownik referatu |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Władysław Raypert[1] (ur. 27 czerwca 1885 w Łukowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Władysława i Anny z domu Kwasebard. Absolwent gimnazjum z maturą w Białej Podlaskiej. Więziony w warszawskiej Cytadeli za strajki podczas rewolucji 1905 roku. W latach 1914–1917 służył w armii rosyjskiej. Ukończył szkołę oficerów piechoty w stopniu chorążego. W 1917 awansowany na podporucznika. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu wstąpił się do tworzonego z żołnierzy polskich II Korpusu Polskiego. Następnie służył w 4 Dywizji Strzelców Polskich generała Lucjana Żeligowskiego. W 1918 awansował na porucznika.
Po powrocie wraz z dywizją do Polski w czerwcu 1919 w szeregach Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w stopniu porucznika w 28 pułku Strzelców Kaniowskich. Za wybitne zasługi bojowe w czasie wojny został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i w 1922 roku został zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Po wojnie służył w 44 pułku strzelców Legii Amerykańskiej[2].
W 1928 roku został awansowany na majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1928 roku[3]. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Równe na okres czterech miesięcy celem odbycia praktyki poborowej[4]. 5 listopada 1928 roku ogłoszono jego przeniesienie do PKU Dubno na stanowisko kierownika I referatu[5]. 20 września 1930 roku zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[6]. Z dniem 30 czerwca 1931 przeniesiony w stan spoczynku[7]. Pracował jako referent wojskowy w starostwie pińskim. W 1939 roku został komendantem Junackich Hufców Pracy na Wołyniu.
W czasie agresji III Rzeszy na Polskę był w stanie spoczynku. Po agresji ZSRR na Polskę aresztowany przez NKWD i wiosną 1940 roku zamordowany w Charkowie. Pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie spoczywa w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 2774[8].
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)[10] (nr 3644)
- Krzyż Niepodległości z 16 marca 1933[8]
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz drugi w 1921)[11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
- ↑ W latach dwudziestych XX wieku występuje także jako Rajpert.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 254, 413.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 182.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 142.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 355.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 288.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 364.
- ↑ a b BETA Księgi Cmentarne [online], Muzeum Wojska Polskiego [dostęp 2018-03-23] .
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3213 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 9).
- ↑ „Za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”; Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1836 z 12 lipca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1209).
Bibliografia
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 446.
- Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 235, 357.
- Rocznik Oficerski 1934 Rezerw – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1934, s. 327, 872.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.