Timarion

Timarion (grec. Τιμαρίων) – anonimowy bizantyński utwór satyryczny z lat 50. XII wieku. Utwór nawiązuje do dialogu Lukiana (ok. 125 - ok. 190) Menippos, czyli nekromancja

Tytułowy bohater Timarion wraz ze swoim przyjacielem Kydionem udał się na wielki festyn w Tesalonice. Po jego zakończeniu umiera na zapalenie wątroby i trafia do świata zmarłych. Tam spotyka cesarza Romana Diogenesa oraz filozofów: Diogenesa z Synopy, Michała Psellosa, Jana Italosa, Pitagorasa i swojego dawnego mistrza Teodora ze Smyrny. Ten ostatni nakłania go do złożenia skargi przed władzami podziemi na niezasłużoną śmierć. W komisji która rozpatruje jego skargę zasiadają: Ajakos, Minos i cesarz Teofil. Dwaj rzeczoznawcy: bóg Eskulap i lekarz Hipokrates ustalili, że zgon bohatera nastąpił wbrew ustalonej diagnozie choroby zapalenia wątroby. Ostatecznie Timarion wyrokiem sądu podziemnego wraca na ziemię. Po powrocie z zaświatów Timarion opowiada Kydionowi o swoich przygodach na tamtym świecie.

• Mazaris

• Małgorzata Borowska, Timarion [w:] Encyklopedia kultury bizantyńskiej, red. Oktawiusz Jurewicz, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2002, s. 474.
• Oktawiusz Jurewicz, Historia literatury bizantyńskiej. Zarys, Wrocław: Ossolineum 1984, s. 258-259, ISBN 83-04-01422-X.
• Timarion albo Timariona przypadki przez niego opowiedziane, przetłumaczyli i komentarzem opatrzyli Przemysław Marciniak i Katarzyna Warcaba, wstępem poprzedził Przemysław Marciniak, Katowice: Uniwersytetu Śląskiego 2014.