T-37A
Ten artykuł dotyczy radzieckiego czołgu. Zobacz też: T-37 Tweet - samolot treningowy. |
T-37A w Muzeum historii Ukrainy w II wojnie światowej | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Typ pojazdu | |||
Trakcja | gąsienicowa | ||
Załoga | 2 (kierowca, dowódca-strzelec) | ||
Historia | |||
Prototypy | 1932 | ||
Produkcja | 1933–1936 | ||
Wycofanie | 1941 | ||
Egzemplarze | 2627 | ||
Dane techniczne | |||
Silnik | 1 silnik gaźnikowy rzędowy, 4-cylindrowy GAZ AA o mocy 40 KM | ||
Transmisja | mechaniczna | ||
Poj. zb. paliwa | 100 l | ||
Pancerz | spawany i nitowany z płyt walcowanych, grubość: 4 – 9 mm | ||
Długość | 3,75 m | ||
Szerokość | 2,10 m | ||
Wysokość | 1,82 m | ||
Prześwit | 0,30 m | ||
Masa | 3 200 kg (bojowa) | ||
Moc jedn. | 12,5 KM/t | ||
Nacisk jedn. | 0,55 kg/cm² | ||
Osiągi | |||
Prędkość | 35 km/h (po drodze) | ||
Zasięg pojazdu | 185 km (po drodze) | ||
Pokonywanie przeszkód | |||
Rowy (szer.) | 1,60 m | ||
Ściany (wys.) | 0,50 m | ||
Dane operacyjne | |||
Uzbrojenie | |||
1 karabin maszynowy DT kal. 7,62 mm (zapas amunicji – 2142 szt.) | |||
Użytkownicy | |||
ZSRR, Finlandia, Niemcy, Rumunia, Węgry | |||
|
T-37A – lekki czołg pływający konstrukcji radzieckiej z okresu przed II wojną światową.
Historia
W ZSRR z dużą uwagą obserwowano zagraniczne konstrukcje pojazdów wojskowych. Tak też było w przypadku brytyjskich czołgów pływających konstrukcji Cardena i Loyda. Już zimą 1932 roku Związek Radziecki nabył 8 sztuk lekkich czołgów pływających Vickers-Carden-Loyd Amphibian, jednocześnie – na podstawie obserwacji czołgów brytyjskich – budując ich naśladownictwo pod oznaczeniem T-33. W początku roku 1932 powstały dwie kolejne rodzime konstrukcje czołgów pływających – T-37 i T-41. Próby prototypów wykazały wiele niedostatków. Z tego powodu wojsko zamówiło czołg pływający w którego konstrukcji wprowadzono niezbędne poprawki, będący skrzyżowaniem T-37 i T-41. Był to czołg T-37A. Nowy czołg został skierowany do produkcji seryjnej latem 1933 roku.
W czołgi T-37A, planowano również uzbroić radzieckie jednostki powietrznodesantowe. W tym celu opracowano system mocowania pojazdu pod kadłubem ciężkiego samolotu transportowego TB-3M17. Planowano także desantowanie czołgów w locie, na niskim pułapie, nad wodą. Przeprowadzono trzy próby takiej operacji, testując różne osłony czołgu chroniące go przed skutkami zderzenia z wodą, jednak we wszystkich przypadkach kadłub pojazdu doznał uszkodzeń i wszystkie trzy czołgi zatonęły.
Wersje czołgu i pojazdy pochodne
- T-37RT: czołg z radiostacją 71-TK-1 przeznaczony dla dowódców pododdziałów pancernych. Wyposażony w antenę poręczową wokół kadłuba.
- BChM-4 lub OT-37: czołg z miotaczem ognia.
- Tele-T-37: czołg zdalnie sterowany, przystosowany do przewożenia ładunku wybuchowego przeznaczonego do niszczenia nieprzyjacielskich umocnień.
- TM: prototyp napędzany silnikiem GAZ-M1. Posiadał powiększone podwozie (trzy pary wózków nośnych, zamiast dwóch)
- SU-37: projekt działa samobieżnego na podwoziu T-37A, uzbrojony w armatę kalibru 45 mm wz. 1932, ostatecznie zbudowany jako SU-45.
Służba
Czołgi T-37A weszły na uzbrojenie pancernych jednostek rozpoznawczych Armii Czerwonej. Były użyte w dużej liczbie podczas agresji na Polskę w 1939 roku oraz w Wojnie zimowej przeciw Finlandii. Pozostawały na uzbrojeniu Armii Czerwonej w chwili niemieckiego ataku na ZSRR w czerwcu 1941. Ze względu na słabe opancerzenie i uzbrojenie jego wartość bojowa podczas walk obronnych była niewielka. Duże ich ilości zostały utracone w walkach, bądź porzucone na trasie odwrotu Armii Czerwonej. Kilka czołgów walczyło aż do 1944 w składzie Frontu Karelskiego. Oprócz Armii Czerwonej zdobycznych czołgów T-37A używały armie: Finlandii (29 egz.), Rumunii (19 egz.), Węgier i Niemiec.
- p
- d
- e
Czołgi lekkie | |
---|---|
Czołgi średnie | |
Czołgi ciężkie | |
Działa samobieżne | |
Samochody pancerne | |
Samochody ciężarowe | |
Ciągniki artyleryjskie |
|
Samochody osobowe i motocykle | |
Inne pojazdy | |
Prototypy i pojazdy doświadczalne |