Stefan Łomnicki
kapitan piechoty | |||
Data i miejsce urodzenia | 18 marca 1898 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 | ||
Przebieg służby | |||
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier | ||
Formacja | Legiony Polskie | ||
Jednostki | Legion Wschodni | ||
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
Odznaczenia | |||
|
Stefan Edward Łomnicki (ur. 18 marca 1898 w Leszczkowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 18 marca 1898 w Leszczkowie, w ówczesnym powiecie sokalskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Stanisława i Stefanii z Lewandowski[1].
Od 1913 roku był członkiem „Sokoła”[2]. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionu Wschodniego. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 3 pułku piechoty Legionów Polskich[2]. 22 lutego 1915 roku został ranny. Przebywał w szpitalu, a następnie w Domu Rekonwalescentów w Kamieńsku[2]. W lipcu 1915 roku został przydzielony do 6 pułku piechoty Legionów Polskich[2]. Latem 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został wcielony cesarskiej i królewskiej armii.
Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Ukończył szkołę oficerską. Walczył w obronie Lwowa oraz wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 24 pułku piechoty[2].
W 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1652. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Jako były oficer zawodowy został zatrzymany w służbie czynnej, w 24 pułku piechoty w Łucku[3]. Ukończył Centralną Szkołę Strzelań w Toruniu. 15 maja 1930 roku został powołany do służby czynnej i przemianowany na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku i 38. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W 1931 roku został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów piechoty. 26 marca 1931 roku otrzymał przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza[5]. Służył w Brygadzie KOP „Wołyń”. 3 sierpnia 1931 roku został przeniesiony do 68 pułku piechoty we Wrześni[2][6]. Z dniem 31 maja 1932 roku został przeniesiony w stan spoczynku[2][7]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łuck. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr II. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[8]. W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał działkę w osadzie wojskowej Chrask, w powiecie łuckim, na której gospodarował po zakończeniu służby wojskowej[9].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie[10] i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora[11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr 680)[1]
- Krzyż Niepodległości - 12 maja 1931[12]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[13]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[13]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z trzema gwiazdkami[14]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e f g Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 183, 442.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 197.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 120.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 245.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 16 sierpnia 1932 roku, s. 361.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 330, 872.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1–4.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 181.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163
- ↑ a b c Kolekcja VM ↓, s. 3.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1 foto.
Bibliografia
- Stefan Łomnicki. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.73-6807 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-01].
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 312.
- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 195, 503;
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Stefan Łomnicki, Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918, Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku [1].
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.