Stanisław Potarzycki
 major | |
| Data urodzenia | 4 lub 7 lipca 1897 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | 28 Pułk Piechoty, |
| Stanowiska | oficer ewidencyjny, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Stanisław Henryk Potarzycki (ur. 4 lub 7 lipca 1897, zm. ?) – major Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 4[1] lub 7[2] lipca 1897. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, jako były oficer armii rosyjskiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika[3]. Zweryfikowany w stopniu podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4]. Od maja 1923 jako nadetatowy oficer rezerwowy 28 pułku piechoty z Łodzi i zatrzymany w służbie czynnej był oficerem ewidencyjnym II rejonu przy Powiatowej Komendzie Uzupełnień Łódź Miasto I[5][6]. Następnie zweryfikowany w stopniu porucznika piechoty służby stałej ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919[7] i w czerwcu tego roku przydzielony został do macierzystego 28 pułku piechoty[8]. W kolejnych latach pozostawał oficerem służby stałej 28 pułku piechoty[9][10]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[2]. W 1932 był oficerem 69 pułku piechoty w Gnieźnie[11]. Według stanu z marca 1939 był dowódcą 3 kompanii w I batalionie tego pułku[12].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił stanowisko dowódcy I kompanii 7 batalionu strzelców, przynależnej do 26 Dywizja Piechoty[13]. W 1946 był oficerem ludowego Wojska Polskiego. W 1946 w stopniu majora służył w Grupie Operacyjnej „Rzeszów”[14].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 13 września 1946, za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwe wypełnianie obowiązków służbowych[15], udekorowany 2 listopada 1946 podczas uroczystości pożegnania GO „Rzeszów”[14])
- Krzyż Walecznych (1966, za kampanię wrześniową)[13]
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 69.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 228.
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920, s. 91.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 515.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 19 maja 1923 roku, s. 280.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 207.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 388.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 25 czerwca 1924 roku, s. 402.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 192.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 44.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 69, 597.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 629-630, 680.
- ↑ a b Stanisław Potarzycki. bohaterowie1939.pl. [dostęp 2019-03-28].
- ↑ a b Pożegnanie dowództwa Grupy Operacyjnej Rzeszów. „Dziennik Rzeszowski”. Nr 253, s. 2, 6 listopada 1946.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 230
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
