Stanisław Podkowiński
podpułkownik dyplomowany artylerii | |
Data urodzenia | 4 maja 1896 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 17 stycznia 1970 |
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1946 |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | 27 Pułk Artylerii Polowej |
Stanowiska | szef sztabu dywizji piechoty |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Stanisław Podkowiński (ur. 4 maja 1896, zm. 17 stycznia 1970 w Toronto) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.
Życiorys
Stanisław Podkowiński urodził się 4 maja 1896 roku. W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 3 pułku artylerii polowej Legionów.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 330. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W latach 1922–1927 pełnił służbę w 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu na stanowisku dowódcy baterii[1][2]. W międzyczasie, 1 kwietnia 1925 roku, został odkomenderowany na sześciomiesięczny kurs dowódców dywizjonów w Szkole Strzelań Artylerii w Toruniu[3]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 60. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. W tym samym roku został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i przydzielony do Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy, pozostając w ewidencji 27 pułku artylerii polowej[5]. W 1929 roku odbył trzymiesięczny staż w innych rodzajach broni, a od 15 października do 15 grudnia 1929 roku ukończył Kurs Próbny przy Wyższej Szkoły Wojennej. 29 grudnia 1929 roku został powołany na dwuletni kurs do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[6].
1 września 1931 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu[7]. Na tym stanowisku współpracował bezpośrednio z ówczesnym dowódcą dywizji, generałem brygady Michałem Tokarzewskim-Karaszewiczem i dowódcą piechoty dywizyjnej, pułkownikiem dyplomowanym Wilhelmem Lawiczem[8]. 6 czerwca 1933 roku otrzymał przeniesienie z dowództwa 25 DP do 4 pułku artylerii lekkiej w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy dywizjonu[9]. 27 czerwca 1935 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10]. 31 sierpnia tego roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 4 pułku artylerii lekkiej[11]. W latach 1937–1939 dowodził 6 dywizjonem artylerii konnej w Stanisławowie. W listopadzie 1939 roku został powołany na Kurs doskonalący dla oficerów dyplomowanych przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie.
W trzeciej dekadzie marca 1939 roku, po rozwiązaniu kursu, został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Był najbliższym współpracownikiem dowódcy SGO „Narew”, generała brygady Czesława Młot-Fijałkowskiego. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej.
Po przegranej kampanii przebywał w niemieckiej niewoli. Był jeńcem Oflagu VIIA w Murnau. 29 lipca 1945 roku, po uwolnieniu z niewoli, wyjechał do Włoch. 14 grudnia 1945 roku spisał „Relację z działań 1939 roku”[12]. Pełnił wówczas służbę w Sekcji Oficerów Łącznikowych (CMF 742) 2 Korpusu Polskiego. W 1946 roku został przeniesiony do Wielkiej Brytanii, później emigrował do Kanady. Zmarł 17 stycznia 1970 roku w Toronto.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)[13]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 marca 1978)[14]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Niepodległości
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 767, 819.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 688, 743.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 29 marca 1925 roku, s. 177.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 433, 457.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 376.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 323.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 182, 492.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 135.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 66.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 108.
- ↑ Stanisław Podkowiński, Relacja z działań 1939 roku, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, odpis, sygn. B.I.13a, s. 1-10.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2980 z 17 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 820
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 27, Nr 5 z 31 grudnia 1978.
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Karol Myrek, Zarys historii wojennej 3-go Pułku Artylerii Polowej Legionów, Warszawa 1928.