Seria Lymana
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Seria Lymana – seria linii widmowych emitowanych przez atomy wodoru. Linie tej serii powstają, kiedy elektron w atomie wodoru przechodzi ze stanu o głównej liczbie kwantowej n > 1 do stanu n = 1 (tzn. kiedy elektron przechodzi z wyższej powłoki na powłokę 1) (seria K)[1][2]. Nazwa pochodzi od jej pierwszego badacza, Theodore'a Lymana[2].
Długości fal pierwszej linii serii, zwanej linią Lymana α jest równa 121,57 nm (jest ona czasem nazywana promieniowaniem Lyman-α), a granicą serii jest 91,18 nm, wszystkie linie serii leżą w dalekim nadfiolecie.
Inne serie widmowe w atomie wodoru to:
- seria Lymana
- seria Balmera
- seria Paschena
- seria Bracketta
- seria Pfunda
- seria Humphreysa
Historia
Pierwszą linię serii odkrył Theodore Lyman w 1906 roku, badając światło emitowane przez wodór, kolejne linie odkrył w kolejnych latach aż do 1914. Linie serii pasowały do wcześniej sformułowanej doświadczalnej formuły wzoru Rydberga opisującej serię Balmera i Paschena.
Wzór Rydberga dla serii Lymana ma postać:
Gdzie n to kolejne liczby naturalne poczynając od 2 (n = 2,3,4,...). Linia Ly – α odpowiada n = 2, a granica serii odpowiada granicy wyrażenia dla n dążącego do nieskończoności.
Przypisy
- Britannica: science/Lyman-series
- БРЭ: 2641186
- SNL: lymanserien
- Catalana: 0038829
- DSDE: Lyman-serien