Rozszerzenie Katětova

Rozszerzenie Katětova – dla danej przestrzeni Hausdorffa X , {\displaystyle X,} przestrzeń H-domknięta τ X {\displaystyle \tau X} o tej własności, że X {\displaystyle X} jest homeomorficzne z jej gęstym podzbiorem. Konstrukcja przedstawiona po raz pierwszy przez Miroslava Katětova w pracy z roku 1940[1].

Konstrukcja

Niech ( X , σ ) {\displaystyle (X,\sigma )} będzie przestrzenią Hausdorffa oraz T ( X ) {\displaystyle T(X)} będzie rodziną tych ultrafiltrów w σ , {\displaystyle \sigma ,} które nie są zbieżne do żadnego punktu przestrzeni X . {\displaystyle X.} W zbiorze

τ X = X T ( X ) {\displaystyle \tau X=X\cup T(X)}

można wprowadzić topologię przyjmując za bazę otoczeń punktu F T ( X ) {\displaystyle {\mathcal {F}}\in T(X)} zbiory postaci U { F } , {\displaystyle U\cup \{{\mathcal {F}}\},} gdzie U F {\displaystyle U\in {\mathcal {F}}} (za bazę otoczeń punktu x X {\displaystyle x\in X} przyjmuje się bazę otoczeń w sensie wyjściowej topologii X {\displaystyle X} ). Przestrzeń τ X {\displaystyle \tau X} nazywa się rozszerzenie Katětova przestrzeni X . {\displaystyle X.}

Własności

  • X {\displaystyle X} jest gęstą podprzestrzenią otwartą τ X {\displaystyle \tau X} oraz przestrzeń τ X X {\displaystyle \tau X\setminus X} jest dyskretna.
  • τ X {\displaystyle \tau X} jest przestrzenią H-domkniętą oraz dla każdego przekształcenia ciągłego f : X Y {\displaystyle f\colon X\to Y} o gęstym obrazie, gdzie Y {\displaystyle Y} jest przestrzenią Hausdorffa, istnieje takie Z τ X , {\displaystyle Z\subseteq \tau X,} że X Z {\displaystyle X\subseteq Z} oraz taka funkcja ciągła F : Z Y , {\displaystyle F\colon Z\to Y,} że F X = f {\displaystyle F\upharpoonright X=f} oraz F [ Z ] = Y {\displaystyle F[Z]=Y} (własność ta wyznacza przestrzeń τ X {\displaystyle \tau X} z dokładnością do homeomorfizmu).

Przypisy

  1. Katětov, Miroslav: Über H-abgeschlossene und bikompakte Räume, Časopis Pěst. Mat. Fys. 69 (1940), s. 36–49.

Bibliografia

  • Ryszard Engelking: Topologia ogólna. Wyd. pierwsze. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1976, s. 278.