Rozmowa (film 1974)
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Gatunek | kryminał |
---|---|
Rok produkcji | 1974 |
Kraj produkcji | Stany Zjednoczone |
Język | angielski |
Czas trwania | 113 min |
Reżyseria | Francis Ford Coppola |
Scenariusz | Francis Ford Coppola |
Główne role | Gene Hackman |
Muzyka | David Shire |
Zdjęcia | Bill Butler |
Scenografia | Dean Tavoularis |
Kostiumy | Aggie Guerard Rodgers |
Montaż | Richard Chew |
Produkcja | Francis Ford Coppola |
Wytwórnia | Paramount Pictures |
Dystrybucja | Paramount Pictures |
Nagrody | |
3 nominacje do Oscara |
Rozmowa (ang. The Conversation) – amerykański film kryminalny z 1974 roku w reżyserii Francisa Forda Coppoli, nagrodzony Złotą Palmą na 27. MFF w Cannes.
Fabuła
Harry Caul (Gene Hackman) jest ekspertem od inwigilacji, prowadzi własną firmę w San Francisco. Cieszy się wysokim szacunkiem w swojej branży. Caul ma obsesję na punkcie własnej prywatności; jego mieszkanie jest prawie nieumeblowane za drzwiami z trzema zamkami, dzwoni z publicznych automatów i twierdzi, że nie ma w domu telefonu, a jego biuro otoczone drucianą siatką znajduje się w kącie wielkiego magazynu. Caul w pracy jest profesjonalistą w każdym calu, ale kontakty prywatne przychodzą mu z trudem. Nie czuje się dobrze w zwartym tłumie, jest zamknięty w sobie i małomówny w nieformalnych sytuacjach. Zachowuje się powściągliwie i skrycie także wobec współpracowników. Wygląd ma bardzo przeciętny, tyle że prawie wszędzie chodzi w półprzezroczystym płaszczu przeciwdeszczowym ze sztucznego tworzywa, nawet kiedy nie pada.
Twierdzi z naciskiem, że etyka zawodowa nie każe mu przejmować się treścią rozmów, które nagrywa ani sposobami wykorzystania zdobytych przez niego informacji przez klientów. W rzeczywistości nęka go poczucie winy z powodu pewnego zlecenia z zakresu podsłuchu, które doprowadziło do śmierci trzech osób, tym większe, że jest gorliwym katolikiem. Jego jedyne hobby to granie na saksofonie tenorowym wraz z puszczanymi ulubionymi płytami jazzowymi w zaciszu mieszkania.
Caul i jego przyjaciel Stan (John Cazale) podjęli się zadania monitorowania rozmowy pewnej pary (Cindy Williams i Frederic Forrest), gdy będzie ona przechodziła przez zatłoczony Union Square w San Francisco. Wykonują to trudne zlecenie, ale Caula stopniowo coraz bardziej dręczą wątpliwości dotyczące faktycznego znaczenia tej rozmowy. Myśli o tym, co może spotkać tę parę po wysłuchaniu taśmy przez klienta. Przez cały film puszcza w kółko tę taśmę, starając się jak najwierniej odtworzyć słowa podsłuchiwanych. Wyłapuje kluczowe, chociaż dwuznaczne zdanie ukryte pod melodią graną przez ulicznego muzyka: „Zabiłby nas, gdyby znalazł okazję” i ciągle interpretuje na nowo jego znaczenie w świetle tego, co wie i co zgaduje.
Caul unika wręczenia taśmy Martinowi, pracownikowi (Harrison Ford) mężczyzny, który zamówił usługi podsłuchowe (Robert Duvall). Ten pełnomocnik coraz bardziej naciska i sam Caul jest w końcu śledzony, oszukiwany, podsłuchiwany. Taśma zostaje mu wreszcie skradziona, kiedy zaniedbuje chwilowo ostrożność.
Obsada
- Gene Hackman – Harry Caul
- John Cazale – Stan
- Allen Garfield – William P. 'Bernie' Moran
- Frederic Forrest – Mark
- Cindy Williams – Ann
- Michael Higgins – Paul
- Elizabeth MacRae – Meredith
- Teri Garr – Amy Fredericks
- Harrison Ford – Martin Stett
Nagrody i nominacje (wybrane)
- Najlepszy film (nominacja)
- Najlepszy scenariusz oryginalny – Francis Ford Coppola (nominacja)
- Najlepszy dźwięk – Walter Murch, Art Rochester (nominacja)
- Najlepszy dramat (nominacja)
- Najlepsza reżyseria – Francis Ford Coppola (nominacja)
- Najlepszy scenariusz – Francis Ford Coppola (nominacja)
- Najlepszy aktor dramatyczny – Gene Hackman (nominacja)
- Najlepszy dźwięk – Art Rochester, Nathan Boxer, Michael Evje, Walter Murch
- Najlepszy montaż – Walter Murch, Richard Chew
- Najlepsza reżyseria – Francis Ford Coppola (nominacja)
- Najlepszy scenariusz – Francis Ford Coppola (nominacja)
- Najlepszy aktor – Gene Hackman (nominacja)
27. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes
- Złota Palma
- Wyróżnienie Jury Ekumenicznego
Linki zewnętrzne
- Rozmowa w bazie Filmweb
- Rozmowa w bazie IMDb (ang.)
- Recenzja z „Filmu” nr 31/75
- Dokończenie recenzji z „Filmu”
- p
- d
- e
1960-69 |
|
---|---|
1970-79 |
|
1980-89 |
|
1990-99 |
|
2000-09 |
|
2010-19 |
- p
- d
- e
1939–1959 |
|
---|---|
1960–1979 |
|
1980–1999 |
|
2000–2019 |
|
od 2020 |
|
- Britannica: topic/The-Conversation