Pistacyt
Właściwości chemiczne i fizyczne | |||
Skład chemiczny | zasadowy krzemian wapnia, żelaza i glinu | ||
---|---|---|---|
Twardość w skali Mohsa | 6-7 | ||
Przełam | nierówny, muszlowy | ||
Łupliwość | doskonała, jednokierunkowa | ||
Pokrój kryształu | słupkowy, pręcikowy | ||
Układ krystalograficzny | jednoskośny | ||
Gęstość minerału | 3,25-3,50 g/cm³ | ||
Właściwości optyczne | |||
Barwa | pistacjowozielony | ||
Rysa | biała, jasnoszara | ||
Połysk | szklisty | ||
|
Pistacyt (epidot żelazowy) – minerał z grupy krzemianów, odmiana epidotu zasobna w żelazo.
Nazwa pochodzi od gr. pistakia = orzech pistacjowy i nawiązuje do charakterystycznej barwy, przypominającej orzeszki pistacjowe.
Właściwości
Pistacyt tworzy podobne kryształy i skupienia jak klinozoisyt – kryształy pryzmatyczne, agregaty pręcikowe i włókniste. Różni się od niego żółto-, oliwkowo- lub ciemnozieloną barwą oraz pleochroizmem, który staje się coraz wyraźniejszy ze wzrostem zawartości Fe2O3. Nie rozpuszcza się w kwasach, topi się w płomieniu dmuchawy.
Występowanie
Minerał skał metamorficznych i utworów przeobrażonych pod wpływem czynników hydrotermalnych niższych temperatur. Występuje w łupkach diabazowych i chlorytowych. Spotykany w szczelinach skał bogatych w żelazo i magnez. Powstaje w wyniku wietrzenia plagioklazu.
Miejsca występowania: Włochy – Piemont, Austria, Brazylia, USA, Norwegia, Szwajcaria, Francja.
W Polsce bywa spotykany na Dolnym Śląsku (w okolicach Szklarskiej Poręby, Strzegomia, Żółkiweki). Spotykany jest w skałach metamorficznych Rudaw Janowickich, Gór Kaczawskich i w Masywie Śnieżnika.
Zastosowanie
- kamień poszukiwany przez kolekcjonerów, i na ich potrzeby szlifowany,
- kryształy (rzadko) używane są do wyrobu biżuterii.