Pieprz długi : Zastosowanie, Przypisy, Bibliografia Wikipedia, wolna encyklopedia

Pieprz długi

Systematyka^[1]^[2]

Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

Nadgromada

Gromada

Podgromada

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

magnoliopodobne

Rząd

pieprzowce

Rodzina

pieprzowate

Rodzaj

pieprz

Gatunek

pieprz długi

Nazwa systematyczna

Piper longum L.
Sp. Pl. 1: 29. 1753

Multimedia w Wikimedia Commons

Pieprz długi (Piper longum L.) – gatunek rośliny z rodziny pieprzowatych. Pochodzi z południowo-wschodniej Azji. Swym wyglądem przypomina pieprz czarny. Posiada zwarty owocostan w kolorze szarobrązowym do czarnobrązowego. Kłosowate owocostany osiągają długość 2,5 do 4,5 cm i średnicę do 8 mm^[3].

Zastosowanie

Używany jako przyprawa głównie w Indonezji. Do celów handlowych zbiera się całe owocostany przed ich dojrzeniem, a następnie poddaje się je procesowi suszenia^[3]. Wartość pieprzu długiego jest mniejsza od pieprzu czarnego ze względu na aromat, natomiast pod względem ostrości jest mocniejszy. W dawnej Polsce ten gatunek pieprzu wykorzystywano jako surowiec leczniczy^[4]. W XVIII i XIX wieku wykonywano z niego między innymi proszki leczące infekcje gardła, środki rozgrzewające mięśniowo, łakotki cukrowe, esencje lecznicze, powidełka^[4]. W XVII w. w Prusach Królewskich był jednym ze składowych driakwi toruńskiej, tj. teriaku (uniwersalnego antidotum)^[5].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-05-30] (ang.).
↑ ^a ^b Aleksander K.A.K. Smakosz Aleksander K.A.K., Pieprz długi – botanika i historia naturalna, [w:] BożenaB. Płonka-Syroka, ArinA. Namal, AndrzejA. Syroka (red.), Elementy orientalne w diecie Europejczyków, Wydawnictwo Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, 2021, s. 187–204, ISBN 978-83-7055-652-5 .
↑ ^a ^b Aleksander K.A.K. Smakosz Aleksander K.A.K., Wykorzystanie surowców leczniczych z rodzaju Piper L. na ziemiach polskich od XVII do XIX w., [w:] BożenaB. Płonka-Syroka, AndrzejA. Syroka (red.), Lek roślinny, t. VIII, Wrocław: Arboretum, 2020, s. 75–93, ISBN 978-83-62563-72-2 .
↑ DanutaD. Raj DanutaD. i inni, The real Theriac – panacea, poisonous drug or quackery?, „Journal of Ethnopharmacology”, 281, 2021, s. 114535, DOI: 10.1016/j.jep.2021.114535, ISSN 0378-8741 [dostęp 2023-11-08] .