Oryzomyini

Zasięg występowania

Podział systematyczny

• Zygodontomys J.A. Allen, 1897 – szuwarniczka
• Scolomys Anthony, 1924 – kolcowłosek
• Nephelomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – podchmurnik
• Mindomys Weksler, Percequillo, & Voss, 2006 – dżunglarek
• Pattonimus Brito, C. Koch, Percequillo, Tinoco, Weksler, C.M. Pinto & Pardiñas, 2020
• Oecomys O. Thomas, 1906 – drzeworyżak
• Euryoryzomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – innoryżak
• Transandinomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – andoryżak
• Handleyomys Voss, Gómez-Laverde & Pacheco, 2002 – kolumbiarek
• Hylaeamys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – deszczownik
• Oligoryzomys Bangs, 1900 – ryżaczek
• Neacomys O. Thomas, 1900 – kłuiszka
• Microryzomys O. Thomas, 1917 – ryżowiaczek
• Oreoryzomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – góroryżak – jedynym przedstawicielem jest Oreoryzomys balneator (O. Thomas, 1900) – góroryżak andyjski
• Drymoreomys Percequillo, Weksler & L.P. Costa, 2011 – lasomyszak – jedynym przedstawicielem jest Drymoreomys albimaculatus Percequillo, Weksler & L.P. Costa, 2011 – lasomyszak białoplamy
• Eremoryzomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – eremik
• Lundomys Voss & Carleton, 1993 – moczarnica – jedynym przedstawicielem jest Lundomys molitor (Winge, 1887) – moczarnica duża
• Sooretamys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – atlantoryżak – jedynym przedstawicielem jest Sooretamys angouya (G. Fischer, 1814) – atlantoryżak paragwajski
• Pseudoryzomys Hershkovitz, 1962 – pseudoryżak – jedynym przedstawicielem jest Pseudoryzomys simplex (Winge, 1887) – pseudoryżak brazylijski
• Noronhomys Carleton & Olson, 1999 – fernandek – takson wymarły, jedynym przedstawicielem był Noronhomys vespuccii – fernandek wyspowy
• Holochilus Brandt, 1835 – płetwoszczurek
• Cerradomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – sawannoryżak
• Amphinectomys Malygin, 1994 – ukajalczyk – jedynym przedstawicielem jest Amphinectomys savamis Malygin, 1994 – ukajalczyk peruwiański
• Nectomys Peters, 1861 – pływaczek
• Megaoryzomys Lenglet & Coppois, 1979 – gigantoryżak – takson wymarły, jedynym przedstawicielem był Megaoryzomys curioi (Niethammer, 1964) – gigantoryżak galapagoski
• Oryzomys S.F. Baird, 1857 – ryżniak
• Pennatomys Turvey, Weksler, Morris & Nokkert, 2010 – takson wymarły, jedynym przedstawicielem był Pennatomys nivalis Turvey, Weksler, Morris & Nokkert, 2010
• Megalomys Trouessart, 1881 – wielkoryżak – takson wymarły
• Nesoryzomys Heller, 1904 – galapagosek
• Aegialomys Weksler, Percequillo & Voss, 2006 – pacyficzek
• Sigmodontomys J.A. Allen, 1897 – ryżoszczur – jedynym przedstawicielem jest Sigmodontomys alfari J.A. Allen, 1897 – ryżoszczur krótkoogonowy
• Tanyuromys Pine, Timm & Weksler, 2012
• Melanomys O. Thomas, 1902 – ryżoszczurnik
• Microakodontomys Hershkovitz, 1993 – szczurniczek – jedynym przedstawicielem jest Microakodontomys transitorius Hershkovitz, 1993 – szczurniczek pośredni
• Antillomys Brace, Turvey, Weksler, Hoogland & Barnes, 2023 – takson wymarły, jedynym przedstawicielem był Antillomys rayi Brace, Turvey, Weksler, Hoogland & Barnes, 2023

Kladogram

Uwagi

Przypisy

1. ↑ Н.Н. Воронцов. Система хомяков (Сriсеtinае) мировой фауны и их филогенетические связи. „Бюллетень Московского Общества Испытателей Природы”. Отдел биологический. 64 (5), s. 136, 1959. (ros.). 
2. ↑ J.F. Eisenberg: Mammals of the Neotropics. Cz. 1: The northern Neotropics: Panama, Colombia, Venezuela, Guyana, Suriname, French Guiana. Chicago: University of Chicago Press, 1989, s. 1–449. ISBN 978-0-226-19540-7. (ang.).
3. ↑ F.L. Agnolín, M.R. Derguy, I.N. Godoy & N.R. Chimento. Mamíferos argentinos: descripción de nuevas especies de las colecciones de Elio Massoia y Julio R. Contreras (Rodentia, Chiroptera, Carnivora). „Historia Natural”. 9 (2), s. 113, 2019. (hiszp.). 
4. ↑ ^{a b} C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 392–410. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
5. ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-06]. (ang.).
6. ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 244–257. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
7. ↑ J.S. Zijlstra, P.A. Madern & L.W. van den Hoek Ostende. New genus and two new species of Pleistocene oryzomyines (Cricetidae: Sigmodontinae) from Bonaire, Netherlands Antilles. „Journal of Mammalogy”. 91 (4), s. 862, 2010. DOI: 10.1644/09-MAMM-A-208.1. (ang.). 
8. ↑ U.F.J. Pardiñas. A new genus of oryzomyine rodent (Cricetidae: Sigmodontinae) from the Pleistocene of Argentina. „Journal of Mammalogy”. 89 (5), s. 1270, 2008. DOI: 10.1644/07-MAMM-A-099.1. (ang.). 
9. ↑ J.S. Zijlstra. A new oryzomyine (Rodentia: Sigmodontinae) from the Quaternary of Curaçao (West Indies). „Zootaxa”. 3534, s. 62, 2012. DOI: 10.11646/zootaxa.3534.1.5. (ang.). 
10. ↑ L.F. Machado, Y.L.R. Leite, A.U. Christoff & L.G. Giugliano. Phylogeny and biogeography of tetralophodont rodents of the tribe Oryzomyini (Cricetidae: Sigmodontinae). „Zoologica Scripta”. 43 (2), s. 123, 2014. DOI: 10.1111/zsc.12041. (ang.). 
11. ↑ A.R. Percequillo, J. Rodrigues do Prado, E.F. Abreu, J. Dalapicolla, A.C. Pavan, E. de Almeida Chiquito, P. Brennand, S.J. Steppan, A.R. Lemmon, E.M. Lemmon & M. Wilkinson. Tempo and mode of evolution of oryzomyine rodents (Rodentia, Cricetidae, Sigmodontinae): A phylogenomic approach. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 159, s. 107120 (5), 2021. DOI: 10.1016/j.ympev.2021.107120. (ang.).