Myszorówka natalska
| Mastomys natalensis[1] | |||||
| Smith, 1834 | |||||
 | |||||
| Systematyka | |||||
| Domena | eukarionty | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||||
| Typ | strunowce | ||||
| Podtyp | kręgowce | ||||
| Gromada | ssaki | ||||
| Podgromada | żyworodne | ||||
| Infragromada | |||||
| Rząd | gryzonie | ||||
| Podrząd | myszokształtne | ||||
| Nadrodzina | myszowe | ||||
| Rodzina | myszowate | ||||
| Podrodzina | myszy | ||||
| Rodzaj | |||||
| Gatunek | myszorówka natalska | ||||
| |||||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||||
 najmniejszej troski | |||||
| |||||
| |||||
Myszorówka natalska[3] (Mastomys natalensis) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Afryce Subsaharyjskiej[2][4].
Klasyfikacja
Gatunek został opisany naukowo w 1834 roku przez A. Smitha na podstawie holotypu z Durbanu w prowincji KwaZulu-Natal w Południowej Afryce. Wyróżnia się kariotypem (32 pary chromosomów, FNa = 52-54); badania chromosomowe potwierdzają, że osobniki z Afryki Południowej należą do tego samego gatunku co zwierzęta z odległego Senegalu[4].
Biologia
Gryzonie te występują praktycznie w całej Afryce Subsaharyjskiej, od Senegalu na zachodzie do Somalii na wschodzie, z wyjątkiem południowo-zachodnich obszarów Namibii, Botswany i RPA[1]; mogą być wręcz najszerzej rozprzestrzenionymi ssakami Afryki[4]. Myszorówki natalskie występują na bardzo różnych wysokościach nad poziomem morza, potrafią dostosować się do antropogenicznych zmian środowiska. W Afryce Środkowej są szczególnie synantropijne, występują tylko na terenach zamieszkanych przez ludzi; trzymają się dróg i często zdarza się, że podróżują w pojazdach[2].
Gryzonie te są naturalnym rezerwuarem wirusa gorączki Lassa w Afryce Zachodniej. Zidentyfikowano występowanie u nich także czterech innych arenawirusów, które jednak nie są patogenne dla ludzi[5].
Populacja
Myszorówki natalskie są bardzo liczne i mają wyjątkowo duży zasięg występowania, w południowym Mali są najczęściej spotykanymi gryzoniami. Występują w różnorodnych środowiskach, nie unikają ludzi; ponadto są obecne w wielu obszarach chronionych. Populacja jest stabilna, nie są znane zagrożenia dla tego gatunku. Jest uznawany za gatunek najmniejszej troski[2].
Przypisy
- ↑ a b Mastomys natalensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d Mastomys natalensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ a b c Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Mastomys natalensis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-08-26]
- ↑ Sophie Gryseels, et al.. Gairo virus, a novel arenavirus of the widespread Mastomys natalensis: Genetically divergent, but ecologically similar to Lassa and Morogoro viruses. „Virology”. 476, s. 249-256, 2015. DOI: 10.1016/j.virol.2014.12.011.
