Mancipium Mariae

Mancipium Mariae (niewolnik Maryi) – katolicka forma pobożności.

Jej zasady, nawiązujące do dawniejszych tradycji, zostały sformułowane z inspiracji jezuity Kaspra Drużbickiego w dziełach:

• Franciscus Phoenicius (Franciszek Stanisław Fenicki), Mariae mancipium, Lublin 1632
• Jan Chomentowski (Chomętowski), Pętko Panny Maryjej albo sposób oddawania się Błogosławionej Pannie Marii za sługę i niewolnika, Lublin 1632

Mancipium w starożytnym Rzymie oznaczało stosunek zależności jednej osoby od drugiej, zaistniały na skutek tzw. mancypacji (odwrotną instytucją była emancypacja), a także samą osobę uzależnioną w ten sposób.

Nabożeństwo to polegało na akcie oddania się w niewolę Matce Bożej, poddaniu się jej woli. Każdy niewolnik Maryi miał także obowiązek odmawiać rano i wieczorem litanię, a w soboty odprawiać nabożeństwo. Na znak oddania się Niepokalanej noszono łańcuszek w kształcie okowów z napisem ego mancipium Mariae.

Ten rodzaj pobożności zyskał dużą popularność w epoce baroku (praktykował je prawdopodobnie m.in. Wespazjan Kochowski) i wywarł znaczny wpływ na rozwój kultu maryjnego w Kościele.

• Ludwik Maria Grignion de Montfort
• Serce Maryi
• Serce Jezusa
• Cudowny Medalik
• Stefan Wyszyński
• Totus Tuus

• Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy. 1564-1995, red. Ludwik Grzebień, Kraków 1996.
• Karol Górski, Zarys dziejów duchowości w Polsce, Kraków 1986.
• Wespazjan Kochowski, Utwory poetyckie. Wybór, opr. Maria Eustachiewicz, Wrocław-Warszawa-Kraków 1991.

• Niewolnictwo Maryjne