Ludwik Figlus
kapitan piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 1 lipca 1889 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1919–1935, 1939–1940 |
Siły zbrojne | Armia Cesarstwa Niemieckiego |
Jednostki | |
Stanowiska | dowódca kompanii |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
Ludwik Figlus (ur. 1 lipca 1889 w Jasnym Polu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Jana i Marii z Chmielarzów[1].
W latach 1911–1913 odbył służbę w armii niemieckiej. Zmobilizowany 1 sierpnia 1914 został wysłany na front zachodni. Dwukrotnie ranny i zatruty gazami bojowymi, był leczony w szpitalu pod Berlinem.
W 1919 roku zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego został skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty nr 2 w Biedrusku, po ukończeniu której został dowódcą kompanii w 57 pułku piechoty wielkopolskiej. Z pułkiem uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 20 maja 1920 roku na czele dowodzonej przez siebie kompanii w czasie bitwy pod Boguszewicami zajął miejscowość, zdobył duże ilości sprzętu wojskowego oraz kilkudziesięciu jeńców. Za ten czyn został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych, do 1925 roku pozostał w macierzystym pułku.
Ludwik Figlus mianowany został porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Z dniem 1 lipca 1923 roku awansował do stopnia kapitana. W 1925 roku został na rok przydzielony do 15 batalionu KOP. Następnie powrócił do swojego pułku, gdzie służył do 1935 roku, kiedy to został przeniesiony w stan spoczynku.
W czasie mobilizacji w 1939 roku powrócił do służby czynnej. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej, został osadzony w obozie w Starobielsku.
Wiosną w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach. Od 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Upamiętnienie
- Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3480 (1922)[2]
- Krzyż Niepodległości
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
Bibliografia
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 113.
- K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 73.
- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 287, 422.
- Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 262, 365.
- Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 47, 585.
- Ludwik Figlus - Ogrody Wspomnień [dostęp 2012-04-29].