Lidija Liepiņa
Państwo działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 4 kwietnia 1891 | ||
Data i miejsce śmierci | 4 września 1985 | ||
Specjalność: chemia fizyczna | |||
Nauczyciel akademicki | |||
Instytut | Moskiewski Instytut Gospodarki Narodowej im. Marksa | ||
Uczelnia | Wojskowo-Chemiczna Akademia Armii Czerwonej | ||
Instytut | Ryski Instytut Politechniczny | ||
Odznaczenia | |||
|
Lidija Karłowna Liepiņa (ros. Лидия Карловна Лепинь (Лие́пиня), ur. 23 marca?/4 kwietnia 1891 w Petersburgu, zm. 4 września 1985 w Rydze) – łotewska i radziecka fizykochemiczka, akademiczka Akademii Nauk Łotewskiej SRR, Bohaterka Pracy Socjalistycznej (1965).
Życiorys
Liepiņa była córką łotewskiego inżyniera leśnictwa Kārlisa Iwanowicza Liepiņša i Rosjanki Jekatieriny Aleksiejewnej Szełkowskiej. W 1908 roku ukończyła ze złotym medalem żeńskie gimnazjum w Moskwie, później pobierała prywatne lekcje z rosyjskiego języka i literatury, matematyki i języka francuskiego. Do 1917 roku uczyła się chemii na Wydziale Fizyczno-Matematycznym Moskiewskich Wyższych Kursów Żeńskich.
Podczas I wojny światowej wraz ze swoim nauczycielem N. Szyłowem testowała wojskowy sprzęt ochrony przeciwgazowej, pracując nad stworzeniem pierwszej w Rosji maski przeciwgazowej. Po wojnie pracowała w Moskiewskim Instytucie Gospodarki Narodowej im. Marksa jako pierwsza kobieta wykładowca i do 1930 roku kierowała tam laboratorium analizy ilościowej, jednocześnie pracując w Moskiewskiej Wyższej Szkole Technicznej, gdzie w 1926 roku zorganizowała pierwsze w ZSRR laboratorium syntezy nieorganicznej. Od 1920 do 1930 roku pracowała w Rosyjskim Naukowo-Badawczym Instytucie Chemicznym jako pracowniczka naukowa. W 1922 roku na cztery miesiące wyjechała do Niemiec, odwiedzając laboratoria fizyczne.
Kiedy w 1932 roku w Moskwie powstała Wojskowo-Chemiczna Akademia Armii Czerwonej, Liepiņa została w niej kierownikiem działu fizyki koloidowej (do 1942 r.). W 1937 roku otrzymała od Prezydium Akademii Nauk ZSRR stopień doktora nauk chemicznych bez obrony pracy dyplomowej[1]. Od 1941 do 1943 roku kierowała działem chemii ogólnej Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego. Od 1946 roku pracowała w Rydze jako profesorka chemii fizycznej miejscowego uniwersytetu, jednocześnie będąc profesorką Instytutu Chemii Akademii Nauk Łotewskiej SRR. W latach 1958–1959 byłą dyrektorką tego instytutu. W 1951 roku, jako pierwsza kobieta, została członkiem rzeczywistym Akademii Nauk Łotewskiej SRR. W latach 1958–1972 kierowała działem chemii fizycznej Ryskiego Instytutu Politechnicznego.
Liepiņa napisała ponad 210 publikacji naukowych. Wielokrotnie brała udział w międzynarodowych konferencjach i zjazdach chemików, m.in. w Niemczech, Wielkiej Brytanii i Włoszech. Została pochowana na Cmentarzu Leśnym w Rydze.
Odznaczenia
- 1960: Order Czerwonego Sztandaru Pracy[1]
- 1965: Medal Sierp i Młot Bohatera Pracy Socjalistycznej[1]
- 1965: Order Lenina[1]
- 1981: Order Przyjaźni Narodów[1]
- Medal „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”[1]