Leopold Leparski
podpułkownik piechoty | |||
Data i miejsce urodzenia | 15 lutego 1875 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 9 czerwca 1942 | ||
Przebieg służby | |||
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego | ||
Jednostki | |||
Stanowiska | komendant PKU | ||
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
|
Leopold Antoni Leparski (ur. 15 lutego 1875 w m. Bobryce, zm. 9 czerwca 1942 w KL Auschwitz) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 15 lutego 1875 w miejscowości Bobryce[1], w ówczesnym powiecie kaniowskim guberni kijowskiej, w rodzinie Józefa[2].
3 lutego 1920 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora i przydzielony do Sekcji Uzupełnień i Poboru Ministerstwa Spraw Wojskowych[3]. 22 maja 1920 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Gniezno na stanowisko komendanta[4]. 6 czerwca 1921 został przydzielony do Rezerwy oficerów i urzędników wojskowych przy Sekcji Uzupełnień i Poboru MSWojsk. z równoczesnym wcieleniem do 5 Pułku Piechoty Legionów, jako oddziału macierzystego[5][6]. W listopadzie tego roku został oddany do dyspozycji Głównej Komendy Batalionów Celnych i wyznaczony na stanowisko dowódcy 6 Brygady Celnej w Stryju[7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 5 pp Leg.[8] We wrześniu tego roku, po przeprowadzonej reorganizacji Baonów Celnych w Straż Graniczną, został wyznaczony na stanowisko komendanta Komendy Powiatowej Straży Granicznej w Nieświeżu[9].
Później został przeniesiony do 10 Pułku Piechoty w Łowiczu, a w sierpniu 1923 przydzielony z macierzystego oddziału do Powiatowej Komendy Uzupełnień Stryj na stanowisko komendanta[10][11]. 31 marca 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W sierpniu 1924 został przydzielony do macierzystego 10 pp[13][14]. W kwietniu 1925 został przydzielony do PKU Puławy na stanowisko komendanta[15], lecz już we wrześniu tego roku wrócił do 10 pp[16]. W 1928 na emeryturze mieszkał w Puławach[17].
W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I”[18].
19 stycznia 1942 został zatrzymany i osadzony na Pawiaku. 18 kwietnia 1942 został przetransportowany do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie zginął 9 czerwca tego roku[19] .
Przypisy
- ↑ Straty ↓, jako Antoni Leparski.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-09-12]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 14 lutego 1920 roku, s. 80.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, s. 434, tu jako mjr Władysław Leparski.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 18 czerwca 1921 roku, s. 1061, tu podano, że miał być wcielony do 71 pp.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 35.
- ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 74.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 27.
- ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 82.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 31 lipca 1923 roku, s. 499.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 152, 399, 1479.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 166.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 7 sierpnia 1924 roku, s. 434.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 145, 343.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 1 kwietnia 1925 roku, s. 184.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 93 z 16 września 1925 roku, s. 507.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 893.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 845.
- ↑ Straty ↓.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919-1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-01-10].