Konsultacje transgraniczne

Konsultacje transgraniczne – pojęcie używane w prawie europejskim^[1], lecz bez bezpośredniej definicji^[1], używane każdorazowo do określenie typu konsultacji z krajami mającymi interes w sprawie, której dotyczą konsultacje i określa procedurę, która umożliwia państwom, na terenie których potencjalnie mogą wystąpić oddziaływania na środowisko związane z realizacją w innym państwie przedsięwzięcia, poinformowanie swoich społeczeństw o tym przedsięwzięciu oraz zgłoszenie uwag^[2][3].

Na przykład Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, w ramach procedury wydawania tzw. decyzji środowiskowej dla pierwszej w Polsce elektrowni jądrowej, prowadził konsultacje transgraniczne z czternastoma krajami^[4].

Częścią postępowania są tzw. konsultacje transgraniczne prowadzone w oparciu o akt prawa międzynarodowego, czyli konwencję z Espoo, której Polska jest stroną^[5]. Przed wydaniem decyzji środowiskowej, która jest niezbędna do realizacji przedsięwzięcia, właściwy do jej wydania organ – w tym wypadku Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska – analizuje informacje dotyczące potencjalnych oddziaływań przedsięwzięcia na środowisko, w tym uwagi zgłoszone przez inne państwa^[5].

Konwencja z Espoo służy wymianie informacji, w tym odniesieniu się do ewentualnych zastrzeżeń^[6]. Dzięki stosowaniu zapisów konwencji państwa uczestniczące w postępowaniu mogą mieć wpływ na przebieg realizacji przedsięwzięć – w ramach postępowania ustalane są rozwiązania chroniące także ich środowisko^[6].