Kościół Przemienienia Pańskiego w Hermanowiczach

Kościół Przemienienia Pańskiego

Касцёл Перамянення Гасподняга

212Г000833
kościół parafialny
Widok ogólny
Państwo	Białoruś
Miejscowość	Hermanowicze
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół łaciński
Parafia	Parafia Przemienienia Pańskiego w Hermanowiczach
Wezwanie	Przemienienie Pańskie
Historia Data zakończenia budowy 1787 Data poświęcenia 1787, 31 października 1988 Data zamknięcia 1948 Aktualne przeznaczenie czynny kościół Data reaktywacji 1988 Fundator Ignacy Szyryn
Dane świątyni Styl barok wileński Wieża kościelna • liczba wież 2
Położenie na mapie obwodu witebskiego Kościół Przemienienia Pańskiego
Położenie na mapie Białorusi Kościół Przemienienia Pańskiego
55°24′59″N 27°43′54″E/55,416389 27,731667
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Przemienienia Pańskiego – rzymskokatolicki kościół w Hermanowiczach, w diecezji witebskiej. Wzniesiony w 1787, reprezentuje styl baroku wileńskiego.

Świątynia została ufundowana w 1787 przez właściciela miejscowych dóbr, starosty gabrielowskiego Ignacego Szyryna. Początkowo nie był to kościół parafialny; taki status miał od 1810. Obiekt był nieprzerwanie czynny do 1948, gdy władze radzieckie aresztowały proboszcza ks. Jana Grabowskiego, a świątynię poleciły zaadaptować na cele świeckie^[1]. Figurę maryjną z ołtarza przewieziono do muzeum^[1]. Kościół został zwrócony wiernym w 1988 i w tym samym roku powtórnie poświęcony^[1].

W literaturze wezwanie kościoła bywa błędnie podawane jako Zwiastowanie; z archiwum kościelnego wynika jednak, że święto patronalne obiektu przypada w dniu Przemienienia Pańskiego^[1].

Przy kościele znajdują się groby pięciu żołnierzy polskich poległych w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku^[2].

Kościół reprezentuje styl baroku wileńskiego^[1]. Został wzniesiony na planie prostokąta, z półkoliście zamkniętym prezbiterium i dwiema łączącymi się z nim zakrystiami, także prostokątnymi. Na elewacji kościoła wznoszą się dwie pięciokondygnacyjne wieże zwieńczone płaskimi hełmami. Dwie najwyższe kondygnacji wież cechuje wygięta linia gzymsów i ścięte naroża. Elewacja frontowa zdobiona jest ponadto pilastrami, gzymsami i bogatymi obramowaniami okien. Fasadę wieńczy trójkątny szczyt z wolutami położony pomiędzy wieżami, nieco względem nich cofnięty. Kościelną nawę kryje sklepienie kolebkowe. Na sklepieniu i części ścian zachowała się polichromia; przetrwała również dekoracja stiukowa na parapecie chóru muzycznego^[3].