Kościół św. Rocha w Łukowie

Kościół św. Rocha

kościół filialny
Państwo	Polska
Miejscowość	Łuków
Adres	ul. Cmentarna 7[1]
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
parafia	Podwyższenia Krzyża Świętego
Wezwanie	św. Rocha
Wspomnienie liturgiczne	16 sierpnia
Historia Data zakończenia budowy 1829 lub 1838 Aktualne przeznaczenie kaplica cmentarna
Dane świątyni Styl klasycyzm Świątynia • materiał bud. • długość • szerokość • drewno 19,24[2] m 7,33[2] m Liczba naw 1 Dzwonnica • typ dzwonnicy wolnostojąca
Położenie na mapie Łukowa Kościół św. Rocha
Położenie na mapie Polski Kościół św. Rocha
Położenie na mapie województwa lubelskiego Kościół św. Rocha
Położenie na mapie powiatu łukowskiego Kościół św. Rocha
51°55′17,1″N 22°22′59,2″E/51,921417 22,383111
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Świętego Rocha – kościół rzymskokatolicki spełniający obecnie funkcję kaplicy, znajdujący się na cmentarzu parafialnym św. Rocha w Łukowie. Należy od listopada 1920 roku do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego, erygowanej przez biskupa siedleckiego Henryka Przeździeckiego^[3].

Budynek został wzniesiony w 1829 lub w 1838 roku z drewna, w stylu klasycyzującym^[3][4]. Pełnił funkcję świątyni parafialnej w latach 1838–1865^[3][4] oraz tymczasowo w latach 1941 i 1951^[3]. W 1943 roku zmieniono kształt wieżyczki z baniastego na ostrosłupowy^[3][4]. W latach 90. XX wieku budowla została gruntowne wyremontowana i zmodernizowana dzięki staraniom księdza prałata Piotra Kryńskiego, proboszcza parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Łukowie^[3]. Szalunki wewnętrzne wykonano w latach 1992–1993^[2].

Corocznie w kościele obchodzony jest odpust ku czci św. Rocha. Jeżeli wspomnienie patrona (16 sierpnia) wypada w dzień powszedni, uroczystość przenoszona jest na najbliższą niedzielę po tym dniu^[3][4].

Kościół znajduje się na najstarszej części cmentarza, przy głównej alei, od strony ul. Cmentarnej. Orientowany, o konstrukcji zrębowej, wewnątrz i z zewnątrz oszalowany, zbudowany na podmurówce cementowej. Rzut nawy zbliżony do kwadratu, prezbiterium węższe, na planie prostokąta, przedłużone takiej samej szerokości zakrystią. Nad wejściem nadwieszony chór muzyczny. Fasada podzielona na dwie kondygnacje przez balkon wsparty na czterech drewnianych kolumnach^[2].

Wolnostojąca dzwonnica, wybudowana w pierwszej połowie XIX wieku. Wzniesiona w stylu eklektycznym na planie zbliżonym do kwadratu, orientowana, murowana (z cegły); ściany obustronnie otynkowane. Konstrukcja dwukondygnacyjna, zwieńczona czterospadowym dachem. Budowla zachowała pierwotną formę bez większych zmian^[5].