Kazimierz Buchman

Kazimierz Buchman (ur. 10 października 1942 w Mokrej Wsi koło Starego Sącza, zm. 30 października 2017 we Wrocławiu) – polski inżynier mechanik, taternik, alpinista, grotołaz, podróżnik. Był wychowawcą młodzieży.

Był drugim synem Wiktora i Anny z domu Zawilińskiej. W 1945 rodzina przeniosła się z Małopolski na Ziemie Odzyskane do Jarnołtówka koło Głuchołazów^[1]. Ukończył Technikum Przemysłu Leśnego w Sobieszowie. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej ukończył w 1969, a w 1975 uzyskał stopień doktora nauk technicznych. Pracował w Zakładzie Konstrukcji Obrabiarek w Instytucie Technologii Maszyn i Automatyzacji Politechniki Wrocławskiej. Zajmował się wymianą ciepła w procesie skrawania^[2]. Posiadał zastrzeżenie patentowe na urządzenie do pomiaru współczynnika przekazywania ciepła^[3].

Od 1992 pracował także w Technikum Kolejowym we Wrocławiu, gdzie propagował wśród młodzieży pasje turystyczne^[4].

W latach 2014 i 2015 prowadził trzydniowe „Spotkania ze speleologią – warsztaty linowe” dla XVII i XVIII Dolnośląskiego Festiwalu Nauki^[5][6]. Wziął także udział w XIV Festiwalu w 2011^[7].

Jest autorem podręcznika Wspinaczka linowa – Alpinizm przemysłowy^[8].

Był członkiem i uczestnikiem wypraw jaskiniowych Sekcji Grotołazów Wrocław od 1962^[9]. Był prezesem Sekcji w kadencji 1965–1966^[10]. Równocześnie był członkiem zwyczajnym i członkiem honorowym Wrocławskiego Klubu Wysokogórskiego^[11], a także członkiem Speleoclubu Wrocław^[12]. W początku XXI wieku prowadził Klub Speleologiczny Politechniki Wrocławskiej^[13]. Był starszym instruktorem jaskiniowym Polskiego Związku Alpinizmu^[14].

W 1976 uczestniczył w kierowanej przez Jerzego Masełko wyprawie Sekcji na dno jaskini Racascmarca w Peru. W masywie Cordillera Vinococha odkryto wtedy siedem jaskiń powyżej wysokości 4500 m^[15]. Jedną z nich (na wysokości 4530 m) nazwano Cueva de Wrocław^[16]. W 1980 był członkiem wyprawy w okolice masywu Triglavu w Słowenii^[17]. W 1981 był kierownikiem wyprawy Sekcji do Jaskini Śnieżnej^[18].

W 1993 we wrocławskim Technikum Kolejowym założył Klub Traperów, który przenosząc się na Politechnikę Wrocławską został przekształcony w uczelnianą Sekcję Wspinaczki Linowej, której był wykładowcą i trenerem^[19][20]. Był projektantem pierwszej wrocławskiej ścianki wspinaczkowej w 1994^[21].

W 2014 kierował wyprawą Klubu Speleologicznego Politechniki Wroclawskiej do jaskini Dalovica Pecina w Czarnogórze^[22]. Uczestniczył w filmie Mochutni^[a] o rekonstrukcji historycznych technik wykorzystywanych w taternictwie jaskiniowym. Film ten został zakwalifikowany do konkursu 12. Krakowskiego Festiwalu Górskiego^[23].

Był doradcą organizatorów wypraw górskich^[24]. W 2014 roku środowisko grotołazów wrocławskich zorganizowało obchody jubileuszu 50-lecia jego działalności^[25]. Powstał film okolicznościowy 50 lat w Jaskiniach – Kazimierz «Kaziu» Buchman autorstwa Małgorzaty Maciaś i Andrzeja Żaka^[26].

Jako podróżnik odwiedził wiele krajów na 5 kontynentach, w tym Chiny, Maroko, Izrael, Mongolię, Gwatemalę, Belize, Salwador, Indie, Etiopię, Birmę, Syrię, Meksyk, Peru, Spitsbergen^[28]. Wiele z tych wypraw odbył z żoną. Opracował program pielgrzymki na Białoruś i Litwę „Śladami Sługi Bożego ks. Aleksandra Zienkiewicza”. Po ciężkiej operacji, jaką przeżył w 2012, wziął jeszcze udział w ośmiu wyprawach, między innymi do Sri Lanki, Pompei i Ziemi Świętej^[1].

Kilkakrotnie szkolił ratowników górniczych KGHM. Prowadził własną pasiekę, posiadał tytuł Mistrza Pszczelarstwa. Wykonał napędy elektryczne do dzwonów w 30 kościołach w Archidiecezji Wrocławskiej^[1].

Został pochowany na Cmentarzu Świętej Rodziny przy ul. Smętnej we Wrocławiu (pole 3, rząd 11, grób 1)^[29]. Jest wspominany jako „opiekun wrocławskiego środowiska jaskiniowego, wychowawca wielu pokoleń wspinaczy, grotołazów”^[30][31].

• Kazimierz Buchman, [w:] Dorobek Naukowy Politechniki Wrocławskiej (baza DONA) [dostęp 2020-12-13]
• Kazimierz Buchman, [w:] Katalog Biblioteki Narodowej [dostęp 2020-12-15]