Karta Socjalna Wspólnoty Europejskiej

Karta Socjalna Wspólnoty Europejskiej^[1], Karta podstawowych praw socjalnych pracowników^[1], Wspólnotowa Karta Socjalnych Praw Podstawowych^[2] (fr. La Charte communautaire des drois sociaux fondamentaux des travailleurs, niem. Strasbourg Charter) – polityczna deklaracja przywódców państw i rządów Wspólnoty Europejskiej (z wyjątkiem Wielkiej Brytanii), podpisana 9 grudnia 1989 na posiedzeniu w Strasburgu.

Pomysł Wspólnotowej Karty Socjalnej powstał w czasie prezydencji Belgii we Wspólnocie Europejskiej w pierwszej połowie 1987 r. Poprzedziło ja przyjęcie przez Belgię podobnej karty w swoim kraju.

Karta obejmowała dwanaście podstawowych praw^[3]:

• Swoboda poruszania się i wyboru miejsca zamieszkania
• Zatrudnienie i wynagrodzenie za pracę
• Poprawa warunków życia i pracy
• Ochrona socjalna
• Swoboda zrzeszania się i negocjowanie umów zbiorowych
• Kształcenie zawodowe
• Równe traktowanie mężczyzn i kobiet
• Informowanie, uwzględnianie opinii pracobiorców i współdziałanie
• Ochrona zdrowia i bezpieczeństwo w pracy
• Ochrona dzieci i młodzieży
• Opieka nad ludźmi starszymi
• Opieka nad niepełnosprawnymi

W latach 1990 i 1991 r. prowadzono dyskusje nad sposobem wprowadzania Karty w życie. Brak zgody Wielkiej Brytanii na włączenie Karty do Traktatu rzymskiego doprowadził do przyjęcia innego rozwiązania. Jej zasady zostały dołączone w Protokole i Porozumieniu w sprawie polityki socjalnej do Traktatu z Maastricht 7 lutego 1992 roku. Karta nie ma jednak mocy wiążącej a zawarte w niej prawa nie podlegają zaskarżeniu. W protokole stwierdzono też, że w wypełnianiu jego założeń nie będzie brała udziału Wielka Brytania i Dania, a uchwały w sprawach regulowanych protokołem będą podejmowane większością głosów^{[4][martwy link]}.

• Europejska Karta Socjalna

• Treść Karty podstawowych praw socjalnych pracowników
• Wersja skonsolidowana Traktatu o Unii Europejskiej (2009, PDF)