Karabin maszynowy Typ 3
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Taishō 3-Shiki Musée de l'Armée w Paryżu. | |||
Państwo | Japonia | ||
---|---|---|---|
Projektant | |||
Rodzaj | |||
Historia | |||
Produkcja | 1914–1932 | ||
Dane techniczne | |||
Kaliber | 6,5 mm | ||
Nabój | |||
Taśma nabojowa | sztywna, 30 nab. | ||
Wymiary | |||
Długość | 1198 mm | ||
Długość lufy | 737 mm | ||
Masa | |||
broni | 55 kg (na podstawie) | ||
karabinu właściwego | 29 kg | ||
Inne | |||
Prędkość pocz. pocisku | 740 m/s | ||
Szybkostrzelność teoretyczna | 450 strz./min | ||
Szybkostrzelność praktyczna | 200 strz./min | ||
Zasięg maks. | 4000 m | ||
|
Karabin maszynowy Typ 3 (Taishō 3-Shiki) (jap. 三年式重機関銃 san-nen-shiki jū-kikanjū) – japoński ciężki karabin maszynowy wprowadzony do uzbrojenia w 1914 roku (3 rok okresu Taishō).
W czasie wojny japońsko-rosyjskiej po raz pierwszy starły się nowoczesne armie wyposażone w karabiny maszynowe. Japończycy używali zakupionych we Francji ciężkich karabinów maszynowych Hotchkiss 1900. Doświadczenia wojenne wykazały, że pomimo pewnych wad (zacięcia, przegrzewanie się lufy) jest to broń łatwa w obsłudze, niewymagająca w odróżnieniu od Maxima profesjonalnej obsługi.
W wyniku tych doświadczeń, Japończycy postanowili uruchomić produkcję cekaemu Hotchkiss. Po zakupieniu licencji karabin maszynowy dostosowano do zasilania japońską amunicją 6,5 × 50 mm SR. Zwiększono liczbę żeber na lufie (przyspieszały chłodzenie). Wprowadzono także drobne modyfikacje wyrzutnika. Produkcję nowej broni rozpoczęto w 1914 roku. W następnych latach Typ 3 był jedynym typem ciężkiego karabinu maszynowego japońskiej armii.
Produkcję karabinu Typ 3 zakończono w 1932 roku, ale używany był do końca II wojny światowej.
Opis techniczny
Ciężki karabin maszynowy Typ 3 był zespołową bronią samoczynną. Zasada działania oparta na odprowadzaniu gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Ryglowanie ryglem wahliwym. Mechanizm spustowy umożliwiał tylko ogień ciągły. Zasilanie taśmowe (taśma sztywna, 30-nabojowa). Lufa niewymienna, chłodzona powietrzem, z żebrami przyspieszającymi chłodzenie. Podstawa trójnożna (umożliwiała prowadzenie ognia przeciwlotniczego).
Zobacz też
- lotniczy karabin maszynowy Typ 3 – inny japoński karabin o podobnej nazwie
- p
- d
- e
Pistolety i rewolwery | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Pistolety maszynowe | |||||||
Karabiny i karabinki |
| ||||||
Karabiny maszynowe |
| ||||||
Karabiny przeciwpancerne |
| ||||||
Granaty ręczne | |||||||
Granatniki | |||||||
Miotacze ognia | |||||||
Konstrukcje prototypowe |
|