Julian Łubieński
drzeworyt Jana Styfiego (1873) | |||
Data i miejsce urodzenia | 13 lutego 1827 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 23 maja 1873 | ||
Miejsce spoczynku | |||
Zawód, zajęcie | inżynier chemik | ||
Alma Mater | |||
Rodzice | |||
|
Julian Łubieński herbu Pomian (ur. 13 lutego 1827 w Guzowie, zm. 23 maja 1873 w Warszawie) – polski hrabia, inżynier-chemik, profesor technologii na Uniwersytecie Warszawskim, architekt[1].
Syn Henryka i Ireny z Potockich, brat Edwarda i Konstantego Ireneusza. W 1850 ożenił się z Antoniną z Łubieńskich i miał z nią córkę Marię.
Kształcił się w Paryżu w École centrale Paris do 1849 roku. Po przyjeździe do Polski wykonał prace przy odnowie katedry i seminarium w Sejnach w 1864 roku. Wybudował także cukrownie w Śreniawie i Pudliszkach. Po ojcu odziedziczył wieś Częstocice.
Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 28-4-15)[2].
Przypisy
Bibliografia
- Polski Słownik Biograficzny Tom XVIII (1973 r.)
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 595.
- Marek Jerzy Minakowski: Julian hr. Łubieński z Łubnej h. Pomian
Kontrola autorytatywna (osoba):