Jarosław Garliński
major kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia | 2 grudnia 1889 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka |
Odznaczenia | |
Jarosław Garliński (ur. 2 grudnia 1889 w Jekaterynosławiu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, adwokat i notariusz, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 2 grudnia 1889 w Jekaterynosławiu, ówczesnej stolicy guberni jekaterynosławskiej, w rodzinie Józefa i Ludmiły z Choroszewskich[1]. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Kijowskiego[1]. W 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Polskiej Misji Wojskowej na Wschodzie[1]. W 1920 pełnił służbę na stanowisku oficera śledczego sądu polowego 13 Dywizji Piechoty, a w następnym roku w X Brygadzie Jazdy[1]. Później został przeniesiony do 5 pułku ułanów w Ostrołęce[2][3][4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 168. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[2]. Od 1 kwietnia 1924 do 1 grudnia 1924 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego na stanowisku referenta Referatu Organizacyjnego Wydziału I[5]. 30 września 1924 ogłoszono jego przydział do macierzystego oddziału w Ostrołęce, lecz „do pułku nie odszedł, gdyż otrzymał pięciomiesięczny urlop bez poborów”[6][5]. Z dniem 15 listopada 1925 został przeniesiony w stan nieczynny na przeciąg 24 miesięcy[7]. W 1927 został wpisany na listę adwokatów w Okręgu Izby Adwokackiej w Poznaniu z miejscem zamieszkania w Ostrowie Wielkopolskim[8]. 16 listopada 1927 został powołany ze stanu nieczynnego z równoczesnym przeniesieniem do 16 pułku ułanów w Bydgoszczy[9]. Z dniem 30 kwietnia 1928 został przeniesiony do rezerwy[10].
W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas w grupie oficerów „powyżej 40 roku życia”[11]. Na stopień majora rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[12].
Po zakończeniu służby wojskowej rozpoczął pracę notariusza w Ostrowie Wielkopolskim[13][14][15]. Obowiązki zawodowe łączył z funkcją prezesa Okręgu Południowo-Poznańskiego Stowarzyszenia Rezerwistów i Byłych Wojskowych Rzeczypospolitej Polskiej z siedzibą w Ostrowie Wlkp.[16] Był współtwórcą formacji Krakusów – Przysposobienia Wojskowego Konnego[17]. Zorganizowany przez niego oddział ochotniczy został nazwany przez prezesa organizacji Mariana Zyndram-Kościałkowskiego „Pierwszym Pułkiem Jazdy Stowarzyszenia Rezerwistów i Byłych Wojskowych Rzeczypospolitej Polskiej”[17].
W 1931 przeniósł się do Poznania, zamieszkał przy ul. 27 Grudnia m. 11 i prowadził praktykę adwokacką przy tamtejszym Sądzie Okręgowym, a równocześnie wykonywał obowiązki notariusza[18][19][20]. Z dniem 1 października 1933 rozwiązał spółkę z adwokatem Bogusławem Seydlitzem i prowadził kancelarię oddzielnie[21].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[22].
Był żonaty z Wandą z Szymańskich, z którą miał syna Józefa (1913–2005), pisarza, historyka i działacza emigracyjnego.
Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” |
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[23]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[24].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[3][4]
- Złoty Krzyż Zasługi – 26 maja 1928 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”[25]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 126.
- ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 162.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 609.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 551.
- ↑ a b Rtm. Garliński Jarosław – opinja. [w:] Oddział II, sygn. I.303.4.343, s. 285–290 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-19].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 101 z 30 września 1924 roku, s. 558.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 118 z 6 listopada 1925, s. 636.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 17, s. 359, 1927-09-01. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości. .
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 329.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928, s. 202.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 117, 979.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 676.
- ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1929 ↓, s. 135.
- ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1930 ↓, s. 181.
- ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1931 ↓, s. 125.
- ↑ Federacja 1928 ↓, s. 80.
- ↑ a b Wojciechowski 1996 ↓, s. 47.
- ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1932 ↓, s. 240.
- ↑ Zmiany w adwokaturze. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 15, s. 272, 1932-08-16. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości. .
- ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1939 ↓, s. 209.
- ↑ Ogłoszenie. „Kurjer Poznański”. 453 wyd. poranne, s. 9, 1933-10-03. Poznań. .
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
- ↑ Monitor Polski nr 126, poz. 210. 1928-06-02. [dostęp 2023-03-20].
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Federacja Polskich Związków Obrońców Ojczyzny dla upamiętnienia dziesięciolecia niepodległości 1918 X 1928. Adam F. Augustynowicz (red.). Warszawa: Federacja Polskich Związków Obrońców Ojczyzny, 1928.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1929. Warszawa: 1929.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1930. Warszawa: 1930.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1931. Warszawa: Ferdynand Hoesick, 1931.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz: Kalendarz sądowy na rok 1932. Warszawa: Ferdynand Hoesick, 1932.
- Jerzy Kirkiczenko, Marian Kraczkiewicz, Kazimierz Rudzisz: Kalendarz informator sądowy na 1939 rok. Warszawa: Wydawnictwo „Biblioteka Prawnicza”, 1939.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Jerzy S. Wojciechowski. Organizacja Przysposobienia Wojskowego Konnego „Krakusów”. I faza. „Zeszyt Naukowy Muzeum Wojska”. 10, 1996. Białystok: Muzeum Wojska w Białymstoku.