Języki italoceltyckie

Ten artykuł od 2016-08 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Języki italoceltyckie – hipotetyczna podrodzina językowa w obrębie języków indoeuropejskich skupiająca języki italskie oraz celtyckie.

Według kontrowersyjnej, nie uznawanej przez część językoznawców hipotezy, języki te pochodzą od wspólnego języka praitaloceltyckiego. Najbardziej znanym argumentem za istnieniem tej grupy jest fakt posiadania przez zarówno języki italskie jak i celtyckie tematycznego dopełniacza z końcówką -i. Jednak według Calverta Watkinsa zbieżność ta wynika z ich bliskich kontaktów geograficznych w początkowych fazach rozwoju. Obie grupy posiadają także jeden czas przeszły w miejsce praindoeuropejskiego aorystu i perfectum.