Język sika

Sara Sikka
Obszar

Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie (Indonezja)

Liczba mówiących

175 tys. (1995)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6a żywy↗
Kody języka
ISO 639-3 ski
IETF ski
Glottolog sika1262
Ethnologue ski
BPS 0149 5, 0187 5
WALS sik
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język sika, także sikka[1][2][3] (Sara Sikka)[4] – język austronezyjski używany w indonezyjskiej prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie, we wschodniej części wyspy Flores, pomiędzy obszarami języków li’o i lamaholot[5]. Według danych z 1995 roku posługuje się nim 175 tys. osób[5], członków ludu Sika[6].

Wykazuje duże zróżnicowanie wewnętrznojęzykowe[5], cechy jego dialektów nie zostały jednak dobrze zbadane[4]. Wyróżnia się trzy dialekty: sara krowe, sikka natar (kangaé), tana ai (ata tana 'ai, sara tana 'ai)[4][5]. Dialekt sikka natar uchodzi za najbardziej prestiżowy, a dialekt tana ai pełni dodatkowo funkcję języka rytualnego[7].

Nazwa „sika” dominuje w nowszej literaturze lingwistycznej. Forma pisowni „sikka” pochodzi z okresu kolonialnego; zachowała się w dokumentach i podziale administracyjnym[8].

Podobnie jak wiele innych języków wschodniej Indonezji wykazuje cechy substratu papuaskiego (nieaustronezyjskiego). Być może stanowi pochodną języka kreolskiego powstałego na skutek napływu języków austronezyjskich do wschodniej Indonezji[9].

Jest blisko spokrewniony z językami lamaholot i kedang[10][11]. Nie jest natomiast zbyt bliski językowi manggarai z zachodniej części wyspy[12].

Został udokumentowany w literaturze; od XIX w. powstał zasób publikacji opisujących aspekty tego języka, częściowo sporządzonych przez misjonarzy. Pewne krótkie listy słownictwa, które opracował L.F. Calon, ukazały się pod koniec XIX w.[13] W 1931 r. misjonarz P. Arndt wydał niemieckojęzyczny opis jego gramatyki (Grammatik der Sika-Sprache)[14]. Jest to najstarsze całościowe opracowanie poświęcone językowi sika[15]. Nowsze materiały to m.in. opis struktury Struktur bahasa Sikka (1986)[3] oraz słownik Kamus Sara Sikka Bahasa Indonesia (1998)[16].

Przypisy

  1. ↑ Alfred F.A.F. Majewicz Alfred F.A.F., Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 86, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655  (pol.).
  2. ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Sika. Glottolog 4.6. [dostęp 2024-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-30)]. (ang.).
  3. ↑ a b I Ketut Darma Laksana: Struktur bahasa Sikka. Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1986. OCLC 567941357. (indonez.).
  4. ↑ a b c Lewis i Grimes 1995 ↓, s. 601.
  5. ↑ a b c d M. PaulM.P. Lewis M. PaulM.P., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Sika, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-02-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-01]  (ang.).
  6. ↑ A. A. Biernowa: Sikka. W: Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.): Narody i rieligii mira: encykłopiedija. Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 481–482. ISBN 978-5-85270-155-8. OCLC 40821169. (ros.).
  7. ↑ Lewis i Grimes 1995 ↓, s. 601–602.
  8. ↑ Fricke 2019 ↓, przyp. 3, s. 156.
  9. ↑ Gil 2015 ↓, s. 334.
  10. ↑ Inyo Yos Fernandez: Relasi historis kekerabatan bahasa Flores: kajian linguistik historis komparatif terhadap sembilan bahasa di Flores. Ende: Nusa Indah, 1996, s. 25. ISBN 979-429-080-7. OCLC 36131002. (indonez.).
  11. ↑ Naonori Nagaya: The Lamaholot Language of Eastern Indonesia. Rice University, 2012, s. 8. OCLC 1031100272. [dostęp 2023-04-10]. (ang.).
  12. ↑ Koentjaraningrat: Kebinekaan suku bangsa dan kebudayaan Indonesia. Jakarta: Penerbit Universitas Terbuka, 2000, s. 6. ISBN 979-602-819-0. OCLC 64095590. (indonez.).
  13. ↑ Lewis i Grimes 1995 ↓, s. 603.
  14. ↑ Paul Arndt: Grammatik der Sika-Sprache. Ende: Arnoldus, 1931. OCLC 22530761. [dostęp 2023-11-13]. (niem.).
  15. ↑ Fricke 2019 ↓, s. 156.
  16. ↑ M. Mandalangi Pareira, E. Douglas Lewis: Kamus Sara Sikka Bahasa Indonesia. Ende: Nusa Indah, 1998. ISBN 979-429-070-X. OCLC 43092474. (indonez.).

Bibliografia

  • Hanna Fricke: Traces of Language Contact: The Flores-Lembata Languages in Eastern Indonesia. Amsterdam: LOT, 2019, seria: LOT Dissertation Series 544. ISBN 978-94-6093-329-5. OCLC 1128829936. [dostęp 2024-08-31]. (ang.).
  • David Gil: The Mekong-Mamberamo linguistic area. W: N. J. Enfield, Bernard Comrie (red.): Languages of Mainland Southeast Asia: The State of the Art. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2015, s. 266–355, seria: Pacific Linguistics 649. DOI: 10.1515/9781501501685. ISBN 978-1-5015-0168-5. OCLC 909907686. [dostęp 2022-08-31]. (ang.).
  • E. D. Lewis, Charles E. Grimes: Sika. W: Darrell T. Tryon (red.): Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies. Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995, s. 601–610, seria: Trends in Linguistics. Documentation 10. DOI: 10.1515/9783110884012.1.601. ISBN 978-3-11-088401-2. OCLC 868970232. (ang.).
  • J9U: 987007551455305171