Józef Ordyniec
Data i miejsce urodzenia | 15 lipca 1902 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 18 marca 1950 |
Poseł na Sejm Ustawodawczy | |
Okres | od 4 lutego 1947 |
Przynależność polityczna | Stronnictwo Demokratyczne |
Józef Ordyniec (ur. 15 lipca 1902 w Czułczycach, zm. 18 marca 1950 w Zakopanem) – polski prawnik i nauczyciel, w latach 1947–1950 poseł na Sejm Ustawodawczy.
Życiorys
W młodości uczył się w szkole dla robotników i chłopów w Połtawie. Pracował jako sprzedawca gazet, rolnik oraz robotnik kanalizacyjny na Ukrainie (m.in. w Charkowie). Po powrocie do kraju i ukończeniu seminarium nauczycielskiego zatrudniony w Wielkopolsce w charakterze nauczyciela. Od 1928 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. Po ukończeniu studiów został asystentem w Katedrze Filozofii Teorii Prawa. Studiował filozofię pod auspicjami prof. Kotarbińskiego. W 1935 przeniósł się do stolicy, gdzie rozpoczął pracę jako sędzia. Był członkiem Związku Młodych Prawników.
Po zakończeniu wojny organizował wymiar sprawiedliwości w Polsce Ludowej. od 1945 pełnił obowiązki dyrektora Biura Personalnego Ministerstwa Sprawiedliwości. W 1949 uzyskał nominację na stanowisko prezesa Sądu Apelacyjnego w stolicy. Należał do Stronnictwa Demokratycznego, z ramienia którego uzyskał mandat posła na Sejm Ustawodawczy. Zginął śmiercią tragiczną w 1950.
Żonaty z Janiną Bogucką-Ordyńcową.
Bibliografia
- Józef Ordyniec, w: Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944–1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969, s. 102–103
- Leon Chajn, Kiedy Lublin był Warszawą, Wydawnictwo „Czytelnik”, Warszawa 1964, s. 45–46