Józef Geronis de Libuschin
major piechoty | |
Pełne imię i nazwisko | Józef Eugeniusz Libuschin-Geronis |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 6 stycznia 1894 |
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | |
Stanowiska | komendant PKU |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Józef Eugeniusz Libuschin-Geronis[a] (ur. 6 stycznia 1894 w Kosowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 6 stycznia 1894 w Kosowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa i Modesty z kniaziów Łabuńskich[2][3][4]. Był młodszym bratem Kazimierza (ur. 1891), żołnierza Legionów Polskich, maszynisty kolejowego, odznaczonego Krzyżem Niepodległości[5][6]. Ukończył seminarium nauczycielskie[2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców nr 34. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916[7].
Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[8] i przydzielony do 1 baonu strzelców[9]. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 20 pułku piechoty. Był dowódcą kompanii i batalionu. Został ciężko ranny w bitwie pod Brodami[2].
18 lutego i 14 października 1921 dowódca 20 pp, podpułkownik Stanisław Schuster-Kruk sporządził wnioski na odznaczenie porucznika Geronisa de Libuschin Orderem Virtuti Militari. Oba wnioski poparte przez generałów Stanisława Szeptyckiego, Kazimierza Raszewskiego i Mieczysława Linde oraz pułkowników Ryszarda Frendla i Karola Szemiota trafiły do Adiutantury Generalnej Naczelnego Wodza (odpowiednio 9 kwietnia i 16 grudnia 1921), lecz nie zostały pozytywnie rozpatrzone[10][11].
18 lutego 1921 dowodził 6. kompanią strzelecką 20 pp[12]. Później służył w 75 Pułku Piechoty w Królewskiej Hucie[13][14]. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 66. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15], a w lipcu tego roku zatwierdzony na stanowisku kwatermistrza[16][17]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łańcut na stanowisko komendanta[18]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X[19]. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku[2].
Po zakończeniu służby wojskowej pracował jako kierownik szkoły powszechnej[2] we wsi Ochaby na Śląsku Cieszyńskim[3].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[20]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Odznaczenia
- Krzyż Walecznych[21][22]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
20 grudnia 1932 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[23]. 26 czerwca 1938 Komitet ponownie rozpatrzył i odrzucił wniosek[3].
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Uwagi
Przypisy
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 27.
- ↑ a b c d e f g Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 131.
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 119, 354.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 8 z 25 stycznia 1919 roku, poz. 303.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 9 z 28 stycznia 1919 roku, poz. 349.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1–9.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 340, 419.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 89, 196.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 105-108.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 188.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 35, 603.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 159.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 90.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 340.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
Bibliografia
- Geronis de Libuschin Józef Eugeniusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.95-9402 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-11].
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.