Józef Faworski

Data urodzenia

2. poł. XVIII w.

Data śmierci

początek XIX wieku

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Faworski (ur. 2. poł. XVIII, zm. pocz. XIX wieku^[1]) – polski malarz.

Działalność artystyczna

Artysta działał w latach 1790–1805, w Warszawie, na Mazowszu, w Wielkopolsce i w Łęczyckiem^[1]. Tworzył portrety, mocno osadzone w tradycji sarmackiej, charakteryzujące się uproszczeniem, linearyzmem i płaskim traktowaniem bryły. W latach 1790–1793 stworzył serię wizerunków rodziny Piędzickich z Łęczycy^[2].

Twórczość

W Muzeum Narodowym w Warszawie znajduje się Portret Wiktorii Madalińskiej^[3]. W Muzeum Narodowym w Kielcach, w Sali Sarmatów, wystawiane były dwa jego portrety z końca XVIII wieku, przedstawiające żony Jana Linowskiego z Ziembic^[4].

Portret biskupa Piotra Tomickiego, 1796 rok
Portret Jana Piędzickiego, 1790;
Portret szlachcica herbu Łodzia, ok. 1790;
Portret Józefa Garbowskiego, 1789.

Galeria

Portret Wiktorii Madalińskiej, 1792, Muzeum Narodowe w Warszawie
Portret Jana Piędzickiego herbu Topacz, 1790, Muzeum Narodowe w Poznaniu
Portret Magdaleny ze Śląskich Linowskiej, k. XVIII wieku

Przypisy

↑ ^a ^b Nowa encyklopedia powszechna PWN, Warszawa 1996, t. 2, s. 326.
↑ S. Lorentz, A. Rottermund, Klasycyzm w Polsce, Warszawa 1984, s.201.
↑ Historia sztuki polskiej w zarysie: Sztuka nowoczesna, s. 89.
↑ Elżbieta Jeżewska, Galeria malarstwa polskiego Muzeum Narodowego w Kielcach: zmiany i uzupełnienia 1992-1993, s. 245.