Giovanni Archinto
Kardynał biskup | |||
Data i miejsce urodzenia | 10 sierpnia 1736 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 9 lutego 1799 | ||
Prefekt Kongregacji ds. Obrzędów | |||
Okres sprawowania | 1781–1799 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Diakonat | 2 marca 1760 | ||
Prezbiterat | 3 marca 1760 | ||
Sakra biskupia | 8 grudnia 1766 | ||
Kreacja kardynalska | 15 kwietnia 1776 | ||
Kościół tytularny | SS. XII Apostoli | ||
|
Data konsekracji | 8 grudnia 1766 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | Klemens XIII | ||||||
Współkonsekratorzy | Scipione Borghese | ||||||
| |||||||
|
Giovanni Archinto (ur. 10 sierpnia 1736 w Mediolanie, zm. 9 lutego 1799 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 10 sierpnia 1736 roku w Mediolanie, jako syn Filippa Archinta i Giulii Borromeo-Arese[1]. Studiował na Uniwersytecie Pawijskim i La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Był szambelanem Klemensa XIII i referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej[1]. 2 marca 1760 roku przyjął święcenia diakonatu, a dzień później – prezbiteratu[2]. Następnie został protonotariuszem apostolskim i relatorem Świętej Konsulty[1]. 1 grudnia 1766 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Filippi, a tydzień później przyjął sakrę[2]. W latach 1766–1769 pełnił funkcję nuncjusza apostolskiego w Toskanii, a ponadto był asystentem Tronu Papieskiego i prefektem Pałacu Apostolskiego[1]. 15 kwietnia 1776 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała prezbitera została ogłoszona 20 maja tego samego roku i nadano mu kościół tytularny SS. XII Apostoli[2]. W 1781 roku został prefektem Kongregacji ds. Obrzędów[2]. 1 czerwca 1795 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Sabina-Poggio Mirteto[2]. W czasie francuskiej okupacji Rzymu, został wygnany do Mediolanu, gdzie zmarł 9 lutego 1799 roku[1].
Przypisy
- p
- d
- e
- p
- d
- e
|