Eugeniusz Olejniczakowski
kapitan | |
Data i miejsce urodzenia | 25 grudnia 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1914–1924 |
Siły zbrojne | Wojsko Polskie |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Późniejsza praca | administracja państwowa |
Odznaczenia | |
Eugeniusz Olejniczakowski (ur. 25 grudnia 1884, zm. kwiecień 1940) – żołnierz Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, starosta w Krasnymstawie, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 25 grudnia 1884 w Warszawie, w rodzinie Stanisława i Antoniny z Dębskich[1]. Był członkiem 16 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Zawiszy Czarnego.
Po wybuchu wojny zgłosił się do Legionów Polskich. Od września 1914 w POW, ukończył kurs strzelecki i kurs podchorążych, od grudnia 1914 do lipca 1915 uczęszczał do Wolnej Szkoły Wojskowej w Warszawie, w której przeszedł pełny kurs szkoły oficerskiej i był wykładowcą w szkole podoficerskiej.
W 1916 po bitwie pod Kostiuchnówką dostał się do niewoli rosyjskiej z której uciekł[2]. W 1917 powrócił do Polski i działał w POW jako komendant XI Okręgu (pseudonim Kakowski). „Za ryzykowne tajne misje na terenach tzw. Ober-Ostu” odznaczony Orderem Virtuti Militari[2].
W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Od 25 stycznia 1919 był kierownikiem placówki wywiadowczej w Wilnie, od 1 października 1919 szef oddziału II Grupy Operacyjnej gen. Żeligowskiego, a następnie szef sekcji polityczno-prasowej II oddziału 7 Armii, we Lwowie był komendantem II Ochotniczej Legii Kobiet.
Po zakończeniu wojny służył w 85 pułku Strzelców Wileńskich. W 1922 przeszedł do rezerwy[3]. W 1922 ukończył prawo na Uniwersytecie Wileńskim (bez egzaminów końcowych)[3], pracował jako dziennikarz, od lutego 1923 do grudnia 1923 w Policji Państwowej w Nowogródku, następnie ponownie jako dziennikarz w Wileńskim Kurierze Poświątecznym[3].
W 1924 wyjechał do Ameryki Południowej, m.in. redagował w Buenos Aires pismo Głos Polski, w Montevideo pracował w polskim konsulacie[3]. W 1931 powrócił do Polski. W latach 1931–1932 był burmistrzem Augustowa, w latach 1932–1935 starostą powiatu szczuczyńskiego z siedzibą w Grajewie, od lipca 1936 do wybuchu II wojny światowej starostą powiatowym w Krasnymstawie[3]. W 1934, jako kapitan rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Białystok i posiadał przydział w rezerwie do 41 pułku piechoty w Suwałkach[4].
Po wkroczeniu Sowietów do Polski został uwięziony i wywieziony do obozu w Charkowie. Został zamordowany na początku kwietnia 1940 roku jako jedna z ofiar zbrodni katyńskiej. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 98-3-13)[5].
Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” |
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[7].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4952 – 1921[8]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami – 7 lipca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[1]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926[10]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 383.
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 109.
- ↑ a b c d e Janusz Mierzwa Słownik biograficzny starostów Drugiej Rzeczypospolitej. Tom 1, wyd. LTW, Łomianki 2018, s. 315–317
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 849.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: OLIMPIA OLEJNICZAKOWSKA - ZEITZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31] .
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921, s. 1722.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 70.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 704, 738.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- „P. O. W. Na ziemiach X.Litewskiego 1919–1934. Szkice i wspomnienia D-ra Stefana Burchardta”. Wydawnictwo Wileńsko-Nowogródzkiego Okręgu Peowiaków. Wilno 1934
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.