Ernst von Ihne

Ernst Eberhard von Ihn

Data i miejsce urodzenia	23 maja 1848 Elberfeld
Data i miejsce śmierci	21 kwietnia 1917 Berlin
Narodowość	niemiecka
Dziedzina sztuki	architektura
Ważne dzieła
Muzeum Bodego, Pałac Kawalera w Świerklańcu
Multimedia w Wikimedia Commons

Ernst Eberhard von Ihne (ur. 23 maja 1848 w Elberfeld, zm. 21 kwietnia 1917 w Berlinie) – pruski architekt epoki cesarstwa.

Ernst Ihne był synem historyka Wilhelma Ihne (1821–1902), studiował w Szkole Technicznej w Karlsruhe, Berlińskiej Akademii Architektury i paryskiej Szkole Sztuk Pięknych. Był zwolennikiem historyzmu i eklektyzmu w architekturze. W 1877 roku wraz z Paulem Stegmüllerem otworzył biuro projektowe w Berlinie. Zajmował się także projektowaniem mebli. Był członkiem założycielem Berlińskiego Związku Architektów.

Ihne łączył styl niemieckiego renesansu z wpływami francuskimi. Konstruował także neobarokowe budowle w Berlinie, przy czym w ostatniej fazie swojej twórczości, od 1900 roku, pozostawał pod wpływem stylu angielskich wiejskich domów.

Jednym z jego pierwszych zleceń był Nowy Zamek w Hummelshain w Turyngii oraz kasyno oficerów Pułku Huzarów Gwardii w Poczdamie. Prace te podobały się Dworowi Cesarskiemu. Ihne, który w międzyczasie oddzielił się od Stegmüllera, otrzymał zatem w 1888 roku zlecenie budowy zamku Kronberg w Taunus, a cesarz Fryderyk III mianował go nadwornym architektem. Bywał bywalcem salonu księżnej Radziwiłłów z Castellane.

Zbudował wówczas szereg willi, prywatnych rezydencji, dworków i zamków na wsi (m.in. zachodnie skrzydło zamku w Karowie), ale także berlińską bibliotekę królewską przy Unter den Linden, Kaiser-Frederic Museum (dziś Bode Muzeum), pierwszy budynek Towarzystwa Cesarza Wilhelma w Dahlem (dziś część Wolnego Uniwersytetu w Berlinie). Jest także autorem projektu pomników poświęconych Fryderykowi III i jego żonie, które znajdowały się przy Alei Zwycięstwa w Tiergarten, która obecnie nie istnieje.

Wilhelm II nobilitował Ihne 27 lutego 1906, dlatego też jego imię poprzedził partykułą "von" i nadał mu tytuł tajnego doradcy.

• Hans Reuther (1974), "Ihne, Ernst von", Neue Deutsche Biographie (in German), vol. 10, Berlin: Duncker & Humblot, s. 128–129
• Oliver Sander: Die Rekonstruktion des Architektennachlasses von Ernst v. Ihne (1848–1917). Diss. Uniwersytet Humboldtów w Berlinie, Berlin 2000.