Edward John Russell

Edward John Russell (ur. 31 października 1872 we Frampton on Severn^[1], zm. 12 lipca 1965 w Thames Bank, Goring-on-Thames^[2]) - brytyjski agronom, dyrektor Stacji Eksperymentalnej Rothamsted w latach 1912-1943. Członek Royal Society^[3], jak również Polskiej Akademii Nauk^[4]. Otrzymał tytuły honoris causa kilkunastu uniwersytetów^[1].

Russel urodził się 31 października 1872 jako najstarsze dziecko Edwarda Thomasa Russella, unitariańskiego pastora. Według późniejszych opisów, to prawdopodobnie ojciec zainteresował Edwarda naukami przyrodniczymi, dużo na ten temat czytając i przeprowadzając w domu eksperymenty^[1].

W 1885 rodzina Russella przeprowadziła się do Londynu, gdzie udał się on do otwartej niedawno szkoły technicznej. Po dwóch latach zmuszony był przerwać naukę i (w wieku 14 lat) szukać pracy. Zatrudniony został w aptece homeopatycznej, jednakże wkrótce odkrył, że praca tam nie ma nic wspólnego z prawdziwą chemią, zaś sprzedawcy nie mają na jej temat żadnego pojęcia. Edukację kontynuował we własnym zakresie, chodząc na wykłady w Mechanics Institute w Stratford oraz w People’s Palace (późniejszym Queen Mary College), jak również studiując w bibliotece^[1].

W 1888 rodzina Russella przeprowadziła się ponownie, gdyż jego ojciec otrzymał posadę prowadzenia Kaplicy Unitariańskiej w Pudsey. Tam młody Russell pracował pomagając ojcu, a po pewnym czasie złożył podanie o przyjęcie do Kolegium Prezbiteriańskiego w Carmarthen. Podanie odrzucono informując, że najpierw musi on zdać egzaminy wstępne na Uniwersytet Londyński. Russel egzaminy te zdał mimo braku nauczycieli oraz przy słabym dostępie do książek. W 1891 wstąpił do Kolegium, gdzie otrzymywał wykształcenie klasyczne. Równolegle jednak zaczął ubiegać się o stypendium w Aberystwyth University College, aby uczyć się tam chemii. Stypendium uzyskał, zaś wyniki w nauce pozwoliły mu studiować tam przez 2 lata, a następnie przenieść się do Owen’s College w Manchesterze. Uczył się tam pod okiem Harolda Baily Dixona i Williama Henry'ego Perkinsa. Gdy po pierwszym roku studiów fundusze Russella wyczerpały się, Dixon zaoferował mu posadę asystenta^[1].

Russell w 1996 ukończył studia jako Bachelor of Science i rozpoczął pracę jako wykładowca (Lecturer and Demonstrator). W uznaniu za badania prowadzone w Manchesterze, w 1901 otrzymał tytuł doktora (Doctor of Sciences) z Uniwersytetu Londyńskiego^[1].

W latach 1898–1901 wykładał w Victoria University. W latach 1901–1907 stał na czele wydziału chemicznego w Wye Agricultural College. W 1907 podjął zatrudnienie w Rothamsted, zajmując się chemią gleby (z ramienia Goldsmith Company), zaś w 1912 został dyrektorem stacji. Funkcję tę sprawował do 1943 r.^[3]

15 września 1903 Russell poślubił Elnor Oldham (1878–1965), z którą miał później pięciu synów i dwie córki. Jeden z synów, Edward Walter Russell, został profesorem w Reading University, specjalizując się w tematyce fizyki gleby^[2].

W 1943 r. Edward John Russell przeszedł na emeryturę, jednocześnie jednak pisząc prace naukowe, dając wykłady i spisując relacje ze swych podróży^[2].

Umarł 12 lipca 1965 w domu opieki w Thames Bank w Goring-on-Thames, w kilka tygodni po swojej żonie^[2].

Podczas pracy w Owen's College, we współpracy z Dixonem, zajmował się badaniem szybkości reakcji gazów suchych^[2].

Jego zainteresowania naukowe, początkowo obracające się w obszarze nauk chemicznych, skierowały się w stronę nauk rolniczych na skutek pomysłu, aby ubogich mieszkańców manchesterskich slumsów przesiedlić na wieś, co miało spowodować ich transformację w uczciwych, pracowitych i pożytecznych obywateli. W tym celu, aby dowiedzieć się jak najwięcej o rolnictwie, udało mu się uzyskać pracę jako wykładowca na Wye Agricultural College^[1].

Podczas pracy jako kierownik stacji w Rothamsted Russell zaangażował się w zdobywanie funduszy zarówno rządowych jak i prywatnych, co pozwoliło na rozwój stacji oraz otwieranie w niej nowych działów badawczych (mimo panującym wówczas niezbyt przychylnym stosunku do badań rolniczych^[1]). W 1934 w ciągu sześciu tygodni udało mu się pozyskać kwotę potrzebną na wykupienie posiadłości Rothamsted^[2].

Zajmował się studiowaniem korzystnych efektów częściowej sterylizacji gleby, co nie było rozwiązaniem praktycznym do stosowania w polu, jednakże wykorzystywane było z sukcesem na mniejszą skalę w szklarniach. Zajmował się problemem głodu na świecie i tym, jak można do jego rozwiązania poprawiać rolnictwo. Jako ekspert wymieniał się wiedzą nt. rozwiązań w różnych państwach^[1].

Russell odbywał wiele podróży krajowych i zagranicznych, odwiedzając centra badawcze zajmujące się rolnictwem, zdobywając i dzieląc się wiedzą, jak również jako wykładowca. W trakcie tych podróży odwiedził m.in. Kanadę, Stany Zjednoczone, Sudan, Palestynę, Australię, Nową Zelandię, Republikę Południowej Afryki, Rosję, Polskę, Danię, Hiszpanię, Portugalię, Holandię i Indie^[2]. Brał udział w konferencjach i dawał serie wykładów.

Podczas podróży do Sudanu w 1923 uderzył go brak wymiany informacji nt. rolnictwa między Wielką Brytanią a tymże krajem, co zaowocowało najpierw zorganizowaniem w 1927 Imperialnej Konferencji Badań Rolniczych (Imperial Agricultural Research Conference), a następnie utworzeniem Imperialnym Biurem Rolniczym (Imperial Agricultural Bureaux)^[2].

• Soil Conditions and Plant Growth (1-sze wydanie w 1912),
• Lessons on soil (1912)
• The Fertility of the Soil (1913)
• A student's book on soils and manures (1921)
• The micro-organisms of the soil (1923)
• Manuring for higher crop production (1916)
• World Population and World Food Supplies (1954),
• History of Agricultural Science in Great Britain, 1620–1954 (wydana już po jego śmierci, w 1966),
• The Land Called Me (1956) - autobiografia.

Soil Conditions and Plant Growth doczekało się dziewięciu wydań i tłumaczeń na 9 języków. książka była sukcesywnie poprawiana i rozszerzana: pierwsze wydanie z 1912 liczyło 168 stron, zaś 9-te z 1963 już 688 stron, doświadczyło również rzadkich dla książek naukowych przypadków piracenia^[1].

Znaczną część The Land Called Me dyktował leżąc unieruchomiony przez blisko 10 miesięcy na skutek choroby kręgosłupa, która pojawiła się po podróży do Portugalii w 1943 r. Dyktował wówczas nie tylko książkę, ale też artykuły i recenzje książek^[1].

Russell był członkiem towarzystw naukowych, jak^[1]:

• Royal Society (od 1917)^[3]
• British Association for the Advancement of Science(inne języki) (którego był przewodniczącym w latach 1948-49^[5])

• National Institute of Sciences w Indiach (członek honorowy),
• Francuskiej Akademii Nauk (współpracownik zagraniczny),
• Królewskie Towarzystwo Naukowe w Uppsali(inne języki) (korespondent zagraniczny),
• Fińska Akademia Nauk(inne języki) (członek zagraniczny),
• Polska Akademia Nauk (członek zagraniczny od 1959)^[4]
• Instytut Lombardii,
• Czechosłowacka Akademia Rolniczej,
• Szwedzka Królewska Akademia Rolnictwa i Leśnictwa(inne języki).

Russell otrzymał tytuły honoris causa takich uniwersytetów jak: Walijski (1922), Manchesterski (1922), Toronto (1924), w Maryland (1927), Południowej Afryki (1929), Rutgersa (1930), Oxfordzki (1932), w Berlinie (1935)^[1][3], w Durham (1949), w Wiedniu (1949) oraz w Reading (1952)^[1].

Otrzymał również 5 złotych medali:

• Joy Kissen Mookerjee Medal od Indian Association za kultywowanie nauki (1936)^[6],
• Messel Medal od Society of Chemical Industry (1942),
• Albert Medal przyznany przez Royal Society of Arts (1943)^[7],
• Gold Medal od Royal Agricultural Society, wręczony przez królową Elżbietę II (1954),
• Victoria Medal przyznany przez Królewskie Towarzystwo Geograficzne (1955)^[8].

W 1918 został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego, a w 1922 uhonorowany tytułem Rycerza Kawalera^[2].

Również w 1918 r. został odznaczony Orderem Korony Belgii, a w 1961 r. Francuska Akademia Rolnicza przyznała mu tytuł Commandeur de l'Ordre de Merite Agricole^[1].

• Henry GerardH.G. Thornton Henry GerardH.G., Edward John Russell, 1872-1965, „Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society”, 12, 1966, s. 456–477, DOI: 10.1098/rsbm.1966.0022, ISSN 0080-4606 [dostęp 2022-04-30]  (ang.).

• F. E. Bear F. E. (1944). "Sir John Russell". Plant Physiology. 19 (3): 391–393.

• H.C.G.H.C.G. Matthew H.C.G.H.C.G., B.B. Harrison B.B. (red.), The Oxford Dictionary of National Biography, Oxford: Oxford University Press, 23 września 2004, ref:odnb/35877, DOI: 10.1093/ref:odnb/35877 [dostęp 2022-05-01] .

• książki Edwarda Johna Russella w Projekcie Gutenberg
• książki autorstwa albo o Edwardzie Johnie Russellu w Internet Archive