Dyskrazyt
Kryształy dyskrazytu z kopalni uranu nr 21, Przybram, Kraj środkowoczeski, Czechy (4,5 x 4,5 x 3,3 cm) | |||
Właściwości chemiczne i fizyczne | |||
Skład chemiczny | antymonek srebra (Ag3Sb) | ||
---|---|---|---|
Przełam | nierówny, zadziorowaty | ||
Łupliwość | w dwóch kierunkach | ||
Pokrój kryształu | tabliczkowy lub płytkowy | ||
Układ krystalograficzny | rombowy | ||
Właściwości mechaniczne | strugalny | ||
Gęstość minerału | 9–10 g/cm³ | ||
Właściwości optyczne | |||
Barwa | srebrzystobiały | ||
Rysa | srebrzystobiała, jasnobrunatna | ||
Połysk | metaliczny | ||
Inne | nieprzezroczysty | ||
| |||
|
Dyskrazyt – minerał z grupy antymonków. Nazwa pochodzi od gr. δυσκράσις (diskrasis) = „zły stop”[1][2].
Charakterystyka
Właściwości
Jest jednym z rzadszych kruszców srebra. Zbliźniaczenia kryształów mają kształt podwójnej piramidy. Zazwyczaj występuje w formie zbitych mas lub w formie agregatów ziarnistych o srebrnobiałej barwie. Świeża powierzchnia przełamu szybko pokrywa się ciemnoszarym lub brązowym nalotem. Jest strugalny, nieprzezroczysty.
Występowanie
Dyskrazyt jest często zrośnięty z galenitem i występuje w żyłach hydrotermalnych wraz z kruszcami srebra, arsenu i antymonu.
Miejsce występowania: Niemcy (Góry Harz i Szwarcwald), Francja, Szwecja (Harmsarvet).
Zastosowanie
- wykorzystywany jest do pozyskiwania srebra – zawiera 72,7% Ag,
- interesuje kolekcjonerów.
Przypisy
Bibliografia
- Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck-Fornefeld: Leksykon przyrodniczy. Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1995, s. 42. ISBN 83-7129-194-9.
- Britannica: science/dyscrasite
- NE.se: dyskrasit
- SNL: dyskrasitt
- Catalana: 0099364
- identyfikator minerału w Mindat: 1342