Droginia

Droginia

wieś
Centrum Seniora w Droginii
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Powiat	myślenicki
Gmina	Myślenice
Liczba ludności (2022)	1306[2]
Strefa numeracyjna	12
Kod pocztowy	32-400[3]
Tablice rejestracyjne	KMY
SIMC	0327534
Położenie na mapie gminy Myślenice Droginia
Położenie na mapie Polski Droginia
Położenie na mapie województwa małopolskiego Droginia
Położenie na mapie powiatu myślenickiego Droginia
49°51′05″N 20°00′25″E/49,851389 20,006944[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Droginia – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie myślenickim, w gminie Myślenice.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Droginia. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krakowskiego.

Wieś leżała na prawym brzegu Raby, w połowie odległości między Dobczycami, a Myślenicami. W 1986 Droginia znalazła się na dnie sztucznego Jeziora Dobczyckiego. Na północno-zachodnim skłonie Pasma Ostrysza pozostały tylko niewielkie jej przysiółki i pojedyncze zagrody oraz w dolnym odcinku doliny Trzemeśnianki jeden obszerny przysiółek Banowice. Na zalesionym wzgórzu Tuleja (392 m) znajdują się skałki^[4].

Według legendy głosił tutaj w roku 996 Słowo Boże biskup praski Wojciech, z rodu Sławinska, czeskiego księcia Libic, święty od 999. Wiadomo, że w 1239 Gryfici, fundatorzy klasztoru cystersów w Szczyrzycu wykupili ją drogą zamiany za wsie Latoszyn i Straszęcin koło Dębicy. Była własnością wojewody krakowskiego Teodora^[7]. Już wtedy istniała w Droginii kaplica, młyn i karczma. Obiekty te świadczą, że w tym czasie Droginia stanowiła atrakcyjny ośrodek osadnictwa przy trakcie, wiodącym z Krakowa przez Siepraw, na Podhale, do Słowacji i Węgier. W 1498 Jan Jordan z Zakliczyna przejął tutejsze sołectwo z rąk mieszczan, a w 1502 wszedł w posiadanie również samej Drogini; w zamian za nie odstąpił klasztorowi w Szczyrzycu sołectwo w Głogoczowie. Wkrótce Jordanowie założyli w Drogini folwark. W rękach tej rodziny, z przerwą w XVII w., kiedy była w części własnością Brzechwów, Droginia pozostawała aż do drugiej połowy XVIII w.

Na przełomie lat 1807–1808 w Drogini, razem z Banowicami, znajdowały się 92 domy a liczba ludności wynosiła 571 osób^[8].

W czasie I wojny światowej Pasmo Glichowca było rejonem zażartych walk oddziałów armii austro-węgierskiej i rosyjskiej. Poległych żołnierzy pochowano na cmentarzu wojennym nr 371 w Drogini^[4].

19 stycznia 1945 Niemcy spacyfikowali wieś. Zabili 5 osób, a 6 ciężko ranili^[9].

Przysiółek Banowice przez kilka wieków stanowił oddzielną wieś. Przed 1986 do Banowic przesiedlono większość mieszkańców „starej Drogini”. Na przydzielonych im działkach budowlanych o powierzchni 12 arów każda, powstały nowe zabudowania o charakterze domków jednorodzinnych i wilii. Na rolnicze obejścia gospodarskie, a tym bardziej na przydomowe ogródki i sady, nie wystarczyło już miejsca. Tak, więc osiedleńcy drogińsko-banowiccy mieszkają jakby na podmiejskim osiedlu willowym.

Obiekt wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa małopolskiego^[10].

• Cmentarz z I wojny światowej.

• Droginia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 147 .
• Droginia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 439 .