B-moll
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/87/D-flat-major_b-flat-minor.svg/220px-D-flat-major_b-flat-minor.svg.png)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cf/A_sharp_%28B_flat%29_minor_chord_for_guitar.svg/150px-A_sharp_%28B_flat%29_minor_chord_for_guitar.svg.png)
b-moll – gama muzyczna oparta na skali molowej, której toniką jest b.
Gama b-moll w odmianie naturalnej (eolskiej) zawiera następujące dźwięki: b, c, des, es, f, ges, as. W zapisie tonacji b-moll występuje pięć bemoli.
Odmiany
![\relative c''{
\key b \minor
\override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f
\cadenzaOn b1 c des es f ges as b \cadenzaOff
}
\addlyrics { \small {
b c des es f ges as b
} }](http://upload.wikimedia.org/score/i/2/i2gry1htut4evg7ppuz6kslk6ikl8zi/i2gry1ht.png)
Gama b-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):
![\relative c''{
\key b \minor
\override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f
\cadenzaOn b1 c des es f ges a b \cadenzaOff
}
\addlyrics { \small {
b c des es f ges a b
} }](http://upload.wikimedia.org/score/n/j/njqxhr1k50mrqb5znsyub76b7txv4jz/njqxhr1k.png)
Gama b-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy b-moll naturalnej):
![\relative c''{
\key b \minor
\override Staff.TimeSignature #'stencil = ##f
\cadenzaOn b1 c des es f g a b \cadenzaOff
}
\addlyrics { \small {
b c des es f g a b
} }](http://upload.wikimedia.org/score/d/u/du4d499stxmmfvxegjgsbrx3c6wxyrg/du4d499s.png)
Równoległą gamą durową jest Des-dur[1], jednoimienną durową – B-dur.
Akord
Nazwa b-moll oznacza także akord, zbudowany z pierwszego (b), trzeciego (des) i piątego (f) stopnia gamy b-moll.
Akord b-moll | ![]() |
Przykłady zastosowania
Znane dzieła oparte na tonacji b-moll:
- Piotr Czajkowski – I Koncert fortepianowy op. 23
- Fryderyk Chopin – Scherzo op. 31, II Sonata fortepianowa
- Richard Strauss – Symfonia alpejska
- Antonín Dvořák – Koncert wiolonczelowy, op. 104
Nazewnictwo
W anglosaskiej notacji nazw dźwięków literą b oznacza się niealterowany VII stopień szeregu zasadniczego, dla którego w nazewnictwie polskim stosowana jest nazwa h. Z tego względu synonimem dla polskiego określenia b-moll jest angielskie B flat minor.
Zobacz też
![]() | Zobacz hasło b-moll w Wikisłowniku |
Przypisy
- ↑ FranciszekF. Wesołowski FranciszekF., Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .
Linki zewnętrzne
- B♭ minor scale. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
- B♭ minor chord. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
- p
- d
- e
W czerwonym pierścieniu znajdują się nazwy tonacji durowych, w zielonym – molowych. Teoretycznie istniejące, ale niestosowane w praktyce tonacje enharmoniczne zapisane są drobną czcionką. W zewnętrznym szarym pierścieniu pokazane są odpowiadające danej gamie znaki przykluczowe.
- SNL: b-moll