Antoni Ogonowski
podpułkownik intendent z WSW | |
Data urodzenia | 7 marca 1886 |
---|---|
Data śmierci | 1977 |
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1934 |
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier, |
Jednostki | 30 Pułk Piechoty Austro-Węgier |
Stanowiska | kierownik referatu |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Antoni Ogonowski (ur. 7 marca 1886, zm. 1977) – podpułkownik intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 7 marca 1886[1]. Został oficerem c. i k. armii i w jej w szeregach w stopniu podporucznika służył podczas I wojny światowej w 30 pułku piechoty Austro-Węgier.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 9 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora gospodarczego, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Szefostwie Intendentury Polowej Naczelnego Dowództwa WP[2].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora intendenta ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4] , a następnie do stopnia podpułkownika intendenta ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[5][6]. Następnie pełnił służbę w Departamencie VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych (w 1923 jako kierownik referatu)[7][8]. W lipcu 1925 został przeniesiony służbowo na dwuletnie studia w École Supérieure de Ľintendance w Paryżu z równoczesnym przesunięciem do rezerwy kadry oficerów służby intendentury[9]. W kwietniu 1928 został przydzielony z dyspozycji szefa Departamentu Intendentury MSWojsk. do Kierownictwa Rejonu Intendentury Warszawa na stanowisko kierownika[10][11]. Z dniem 1 kwietnia 1932 został przeniesiony z Szefostwa Intendentury Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu do Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Intendenckiego i Taborowego w Warszawie na stanowisko zastępcy kierownika zakładu[12]. Po przekształceniu Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Intendenckiego i Taborowego w Kierownictwo Centralnego Zapatrzenia Intendenckiego Warszawa pozostał na stanowisku zastępcy kierownika[13]. Z dniem 30 czerwca 1934 został przeniesiony w stan spoczynku[14].
Po II wojnie światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł w 1977[15].
Ordery i odznaczenia
- Srebrny Medal Waleczności I klasy – Austro-Węgry (1917)[16]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 313.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920 roku, s. 1216.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1272.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1156.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 783.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 22.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 22.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 22 lipca 1925 roku, s. 409.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 163.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 770.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 243.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 313, 857.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 145.
- ↑ Ogonowski. ancestry.co.uk. [dostęp 2015-08-25].
- ↑ Kronika. Odznaczenia w c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 107 z 11 maja 1917.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.