American eskimo dog

Ten artykuł od 2012-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

American eskimo dog

Inne nazwy	american eskimo spitz, eskie
Kraj pochodzenia	Stany Zjednoczone
Klasyfikacja
AKC	Non-sporting
CKC	Non-sporting
UKC	Grupa 5 – Northern Breed
Wzorce rasy
AKC UKC
Multimedia w Wikimedia Commons

American eskimo dog – rasa psa zaliczana do grupy szpiców.

W tłumaczeniu na język polski poprawna wydaje się^[kto?] nazwa: amerykański pies eskimoski; ze względu jednak na brak uznania rasy przez FCI nie występuje ona w oficjalnej polskiej terminologii kynologicznej. Rasa jest w Polsce bardzo rzadko spotykana.

American eskimo dog jest szpicem, którego białe umaszczenie, niepreferowane w Europie, znalazło sobie zwolenników w USA. Nie jest to jedynie odmiana szpica niemieckiego – psy te hoduje się jako osobną rasę już od ponad 100 lat. Po raz pierwszy została zarejestrowana przez United Kennel Club w 1919, a w 1958 związek wydał pierwszą pisaną historię rasy. Jednak wzorzec jeszcze nie istniał, więc psy akceptowano indywidualnie, na podstawie wyglądu. Koniec temu sposobowi rejestracji dało powstanie pierwszego klubu american eskimo w 1970 roku – National American Eskimo Dog Association.
Kolejny klub, American Eskimo Dog Club of America, stowarzyszał miłośników starających się o uznanie rasy przez American Kennel Club. Udało się to w 1995. Od 2006 roku, american eskimo znajduje się również na wykazie ras Canadian Kennel Clubu.

AKC wyróżnia trzy typy rasy na podstawie wysokości w kłębie:

• toy: 23–30 cm
• miniature: 30–38 cm
• standard: 38–48 cm.

Psy chętne do współpracy, o dużej ilości energii do wykorzystania, zachowują jednak dozę niezależności, charakterystyczną dla szpiców. Częstym problemem jest nadmierne szczekanie i nadpobudliwość. Rasa nadaje się do większości psich sportów.

Rasa relatywnie zdrowa, dożywająca od 12 do 14 lat. Najczęściej pojawiające się problemy obejmują dysplazję stawu biodrowego, postępujący zanik siatkówki oka oraz dolegliwości stanu kolanowego (psy tej rasy przejawiają skłonność do zwichnięcia rzepki). Nie wydziela psiego zapachu, wymaga jednak regularnego wyczesywania^[1].