105 mm haubica M102
Dane podstawowe | |||
Państwo | Stany Zjednoczone | ||
---|---|---|---|
Rodzaj | haubica | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Długość lufy | 3382 mm[1] | ||
Donośność | 15 000 m[1] | ||
Prędkość pocz. pocisku | 494 m/s.[1] | ||
Długość | 5182 mm[1] | ||
Szerokość | 2000 mm | ||
Wysokość | 1600 mm | ||
Masa | 1496 kg[1] | ||
Kąt ostrzału | 360° (w poziomie) | ||
Szybkostrzelność | 10 strzałów/min[1] | ||
Obsługa | 8 osób[1] | ||
|
M102 – amerykańska lekka holowana haubica kalibru 105 mm. Została opracowana w 1964[1]. Wprowadzona do służby w czasie wojny wietnamskiej, użyta była również w operacjach Pustynna Tarcza i Pustynna Burza. Można z niej strzelać różnymi rodzajami konwencjonalnej amunicji, a także szybko ją obrócić o 360 stopni. Haubice M102 mogą być zrzucane na spadochronach albo transportowane przez helikoptery, w czasie normalnych przemieszczeń jak i w razie operacji desantowych.
Haubica M102 jest najsilniejszym uzbrojeniem samolotu Lockheed AC-130.
Armia Stanów Zjednoczonych nie używa już tej broni, zastąpiła ją 105 mm haubica M119, lecz haubica M102 wciąż jest wykorzystywana przez Gwardię Narodową.
Budowa
Posiada zamek klinowy, hydropneumatyczny oporopowrotnik, lufę z hamulcem wylotowym[1].
Haubicę do strzelania osadza się na płycie oporowej, która jest mocowana pod osią kół podczas położenia marszowego. Dolne łoże posiada jednoogonową, dwuramienną konstrukcję. Urządzeniem rolkowym[2] zastąpiono tradycyjny lemiesz[1].
Amunicja
Do strzelania miała zastosowanie amunicja dzielona[1]:
- odłamkowo–burzącą,
- odłamkowo–rażąca (małe pociski wewnątrz korpusu),
- kumulacyjna,
- dymna,
- z dodatkowym napędem rakietowym.
Przypisy
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 124. ISBN 83-86028-01-7.
Linki zewnętrzne
- Haubica M102 w serwisie Global Security (ang.)