De Mosterdzaadtuin

De Mosterdzaadtuin. Handboek voor de Schilderkunst
De Mosterdzaadtuin
Oorspronkelijke titel 芥子園畫傳, Jieziyuan Huazhuan
Land Vlag van China China
Oorspronkelijke taal Chinees
Onderwerp Chinese schilderkunst
Oorspronkelijke uitgever Li Liweng
Oorspronkelijk uitgegeven 1701
Portaal  Portaalicoon   Literatuur

De Mosterdzaadtuin. Handboek voor de Schilderkunst[1] (芥子園畫傳, Jieziyuan Huazhuan[2]), of Schildershandboek uit de Mosterdzaadtuin,[3] is een handboek in de Chinese schilderkunst uit de vroege Qing-dynastie. Het behoort tot de belangrijkste eerste werken in meerkleurendruk. Veel bekende Chinese schilders, waaronder Qi Baishi, begonnen hun opleiding met lessen uit dit handboek.

Geschiedenis

Achtergrond

In 1346 werd in China het eerste bekende meerkleurendrukwerk in de geschiedenis gemaakt. Het betrof een frontispice in twee kleuren, behorende bij een boeddhistische soetrarol. Gedurende de Ming-dynastie (1368–1644) werd in China het meerkleurendrukwerk verder ontwikkeld.[4] In 1606 verscheen in een boek over inktstaven het eerste blokdrukwerk in kleur.[5] Een ander belangrijk werk in deze tijd was Tien Bamboes-studio's handboek voor schilderen en kalligrafie (十竹齋書畫譜) uit 1633, uitgegeven door Hu Zhengyan.[6]

Eerste deel

De Mosterdzaadtuin werd in de tweede helft van de 17e eeuw vervaardigd in opdracht van Shen Xinyou (沈心友), schoonzoon van toneelschrijver Li Liweng. Het werk is vernoemd naar Jieziyuan, of 'Mosterdzaadtuin', Shens woning in Lanxi, in de provincie Zhejiang. Shen had het lesmateriaal in bezit van Li Liufang (李流芳), een schilder uit de late Ming. Hij gaf opdracht aan Wang Gai (王概), Wang Shi (王蓍), Wang Nie (王臬) en Zhu Sheng (诸升) om op basis van dit en ander materiaal een handboek voor landschapsschilderkunst samen te stellen.

Het resultaat was een vijfdelig werk in vijfkleurendruk. Het eerste deel behandelde algemene principes voor het schilderen van landschappen, het tweede deel het schilderen van bomen, het derde van heuvels en stenen, het vierde van mensen en huizen en het vijfde deel bevatte een selectie van werken van beroemde (shan shui-)landschapsschilders. Het werk werd in 1679 door Li Liweng van een voorwoord voorzien en gepubliceerd. In latere drukken werd de inhoud gebundeld tot één deel.

Volgende delen

Illustratie bij een verhandeling van het schilderen van bamboe

De gebroeders Wang stelden twee daaropvolgende delen samen, die respectievelijk het schilderen van flora en fauna behandelden. Deze delen werden gepubliceerd in 1701.

Shen Xinyou kondigde een vierde deel aan, maar heeft deze nooit gepubliceerd. Op de markt verscheen echter een vals exemplaar, dat het schilderen van portretten behandelde. Chao Xun (巢勛; 1852–1917) was ontevreden over de lage kwaliteit van dit deel en maakte zijn eigen versie. Deze publiceerde hij tezamen met een reproductie van de drie originele delen. Herdrukken van De Mosterdzaadtuin zijn meestal gebaseerd op de uitgave van Chao.

Vertalingen

Tijdens de Edoperiode werd een Japanse vertaling van De Mosterdzaadtuin gepubliceerd als Kai-shi-en Gaden. Het werd gebruikt door een groot aantal Japanse kunstenaars. Veel Japanse kunsttermen hebben hun oorsprong in deze vertaling.[7]

In 1956 werd in New York een Engelse vertaling gepubliceerd, van de hand van Mai-mai Sze. Het werk was getiteld The Tao of Painting – A study of the ritual disposition of Chinese painting. With a translation of the Chieh Tzu Yuan Hua Chuan or Mustard Seed Garden Manual of Painting 1679–1701.

Bronnen, noten en/of referenties
  • (en) Michael J. Hiscox, The Mustard Seed Garden Manual of Painting: A Facsimile of the 1887-1888 Shanghai Edition (Princeton University Press, 2015), met een vertaling van Chieh Tzu Yüan Hua Chuan (1679-1701)
  1. ↑ Karel Abraham de Chaufepié, Enkele relaties tussen poezie en schilderkunst in China in Yang (18e jaargang, 1982)
  2. ↑ Ook bekend als Jieziyuan Huapu (芥子園畫譜)
  3. ↑ Karel Hellemans, Van Yamato e tot Ukiyo e in Vlaanderen (38e jaargang, 1989), p. 174. Gearchiveerd op 30 januari 2023.
  4. ↑ (en) Michael Sullivan (1984). The Arts of China. University of California Press, 203. ISBN 978-0-520-04918-5.
  5. ↑ (en) L. Sickman, A. Soper (1971). The Art and Architecture of China. Penguin.
  6. ↑ Cambridge Digital Library: Shi zhu zhai shu hua pu (Ten Bamboo Studio collection of calligraphy and painting), 1633. Gearchiveerd op 19 mei 2023.
  7. ↑ (en) Vincent T. Covello, Yuji Yoshimura (1984). The Japanese Art of Stone Appreciation, Suiseki and Its Use with Bonsai. Charles E. Tuttle, p. 25.
  • Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Manual of the Mustard Seed Garden op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
Mediabestanden
Zie de categorie Manual of the Mustard Seed Garden van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.